MOVEMENTO SILENCIOSO

Pensaba eu,

mentras fervía o leite pra votarlle ó Cola Cao,

o fácil que sería cambiar todo o puto sistema,

sen chegar a movidas violentas,

incluso sen moverse siquiera,

durmindo hastá.

Que ninguén fora traballar

ata que os horarios,

nóminas,

vacacións

etc

forán ó noso xeito.

Xa está.

Tería que ser por consenso masivo e unánime claro,

todos os traballadores do puto mundo,

senón só estaría eu, coma sempre,

e ninguén se daría de conta de que me estou rebelando desde fai xa a ostia de anos.

p.d. Inda está por chejar o día que a leite non me vaia por fora.

PRAGUE OLD TOWN

Like a dead fish

When you decide to do something with your humble life,

but you´re not strong enough to do it by yourself, all alone,

and need some kind of help from those around you.

You have to take into account, that maybe, they are not going to help you at all.

Then their selfishness become a heavy weigth for you.

That could slow you down and you may forget what was your intention it in the first place.

Get lost into a path of fear, pain and guilt, just because you don´t want to hurt the ones you love.

Social games really, which eats your little soul.

Then, you may think it is easier to let yourself go with the stream,

like a dead fish.

But you are wrong.

We actually die from that.

O mediodía da Luz

Unha tarde de vran, os catro rapaces da Encurcillada, andaban a brincar na eira pola hora do calor.
Era o día da festa da Luz en Meder e xustiño estaban a votar o mediodía.

Miraron uns pra os outros e decidiron non ser menos co fogeteiro, colleron unha caixa de mistos e dispuxéronse a votar o seu propio mediodía.
Arrimáronse a meda de herba que lles facía sombra, pois apertaba o sol, e empezaron coa súa festa.
O mais vello, Antucho, prendía o misto contra a caixa, a seguinte, Lucita, facía o son do foguete cando sube ó ceo, Teresa facía a primeira explosión e Alfonso mandáballe a retreta.
A cousa érache mais ou menos así:

-¡Shhhhhhhhhhh!
-¡Fiuuuuuuuuuu!
-¡Teu!
-¡Reteteteu teu teu reteteteu teu teu!

Nisto estaban entretidos cando escoitaron algo semellante ó vento que zoaba detrás deles.
Pois sucedeu ca un dos mistos caira na meda e prendera, co calor e a seca aquilo ardía que daba gloria.
Quedáronse os catro pasmados, como se miraran unha aparición, tanto que viróuselle o sentido redondo e non se lles ocorreu nada mellor que berrar:

-¡O lobo, o lobo!

Santiago, que estaba a durmir a sesta, saíu coma unha bala pola porta pra fora en calzóns e coa escopeta de caza na man.

-¿Onde está o lobo mighiños?

Así que mirou a meda a arder, subiu pra riba dela a quitar a herba os repelóns, mentres os rapaces fuxían coma coellos.

¡Pé de puta!

Foron chegando os veciños que miraran aquela luminaria e viñeran acudir con caldeiros de auga do regueiro, pero a meda ardeu toda.

Ata arderon os calzóns de Santiago.

Foi o mediodía da Luz, no que Santiago mais se cagou en dios.