O primeiro que chejou ó continente americano non foi Colón, nin ostias, foi un Vikingo chamado Erik o Rojo.
Sejún a wikipedia foi cousa meditada e planificada, pero o choio non pasou así.
Islandia 985 d.c.
Unha recua de vikingos sejados iun can.
-¡Cajo na cona que me votou! eu xa nin miro.
-Vota cona, tas chuzado coma min, ieu inda sei onde teño os pes.
-¿Onde ta aparcado o puto Drakkar?
-Deixámolo en doble fila ¡ia tumá!
-¡En dios!, non se mira nadiña.
-Eu inda lle mandaba outra, así a enredare-Dixo o tal Erik
-¿Onde imos ir ajora co esta puta melodía mijo?
-Tiramos millas e veña, onde espetemos mirmo.
-Eu non tou pra conducir.
-Que conduza O Neno que acaba de sacalo carné.
-¡¿U ke?!, ti tas jamado, xa o outro día aparcou o barco como lle saiu dos juevos e tivemos que arrasar aquela puta aldea na llama, non me jodas, nin tempo me deu de darlle un presupuesto aquela rubia.
-Xa llo din eu.
-Pois eu así pro eido non vou.
-Aquí ou imos todos ou vou ter que sejar cabezas.
-Ostia, non fai falta alporizarse, imos onde sea, veña, colle as chaves do Drakkar e arranca.
Así foi coma arrearon aqueles héroes, sin rumbo e deron en topar cun novo continente que lojo foron outros a porse medallas sin sentido ninjún.
-¡Ostia divina!-dixo Erik-¿pero onde cona estamos?
-Buuuuuuu
-Non fajades barullo que O Neno quedou de broco.
-Buenoooo, hoxe aquí non clava nin dios.
-Cuidao atrás que eu traio unha fame nejra.
