miércoles, 25 de agosto de 2010

viernes, 6 de agosto de 2010

Voltas de campana



O día que meu pai, miña irmán e eu nos aostiamos co coche , eu non levaba o cinto posto.

Miña nai xa me dixera:

-Fala co teu pai, que leva toda a semana a durmir pouco e anda achouchado.

Eu miraba pra el, pero non podía dicir que estivese mais despistado do normal.
Tiñamos que recordarlle a miúdo como nos chamábamos cada un dos seus fillos, xa que se non chamábanos a todos Mari.

Aquel día eu levaba o meu "wakaman", como dicía miña nai, e os cascos espetados nos oídos coa música de Jeff Buckley a todo tren.

Acompañaba a meu pai á estación a recoller a miña irmán, Mari, e eu dáballe corda pra que non quedase a durmir ó volante, non estaba mui segura de que estivera desperto de todos xeitos, porque meu pai ten os ollos pequerrichiños de cuidao.

Chegamos a estación e miña irmán chegara cun feixe de maletas que puxemos por todas partes, xa que o maleteiro estaba cheo de latas de aceite e fundas do choio.

Mari sentouse atrás.
Díxenlle que tiñamos que darlle leria o vello porque senón se nos iba.
Fixemos todo o camiño de volta pola autovía sin co meu pai dera señales de estar comatoso.

Cando chegamos a nosa salida, eu fixen unha cousa que nunca fago, quitei o cinto.

Empezamos a colle-la curva que leva a Taboexa, recordo que lle fixen unha pregunta ó meu pai pra comprobar que estaba desperto, total agora xa quedaban 100 metros pra chegar ó eido, el respondeume perfectamente, incluso con lógica.

Acto seguido estabamos dando voltas de campana.

Volcamos e eu din tumbos por todo o coche, quedei no techo debaixo dunha das maletas da miña irmán.

De pronto, silencio.
-¿Estades todos ben?-preguntei.
-Si...-dixo miña irmán, tembláballe a voz
-¿Onde estamos?-dixo meu pai.

Cojonudo, pensei, están todos vivos.


Dinme conta de que non podía mover as pernas, daquela miña irmán xa estaba gritando nerviosa fora do coche a lágrima viva.

Meu pai tamén saíra.

Eu pensaba "como Mari se entere de que non me podo mover dalle algo"

-¿Onde está May?-gritaba miña irmán.
-¿E túa nai?-contestou meu pai como se estiveran a xogar as adiviñanzas rimadas.
-Estou ben-dixen desde dentro do Saxo-xa vou pra fora agora dentro dun pouco, estou buscando as pilas do walkman.

Na fase de histeria da miña irmán non había sitio pra a lógica, así que colleu, agarroume polos ombros e sacoume a rastras do coche por unha ventanilla.

Perfecto, pensei, agora si que quedei tolleita de todo.

Quedei alí tirada no chan coma un mallo.

-¿Por qué non te levantas May?¿qué che pasa?-miña irmán estaba ó borde dun colapso.
-Aquí estou ben-dixenlle rindo-estase ben no piche, proba.
-Non, a ti pásache algo...¿non podes andar? ¡Díos mío quedache paralítica!
-¿Quen está paralítica?-quixo saber o meu pai.
-¡Que va! que estou cojonudamente aquí.
-¡Papá, axúdame a levantala!

Alá vai,calculei, a Mari vaille dar un ataque.

Efectivamente, en canto me ergueron e me soltaron volvín cair o chan,non podía estar de pé, miña irmán choraba, meu pai preguntaba se inda estábamos no Alcampo e eu ría.

Así estabamos cando parou un coche e despois de falar con nós pra ver como andábamos ofreceuse a levar á miña irmán á casa.

Quedamos eu e meu pai, eu arrastreime hasta unha pedra, trepei por ela e conseguín sentarme.

Meu pai inspeccionaba o coche.

-¡Joder!-dixo dalí a un pouco-o asiento do acompañante quedou esmagado entre a porta e o parabrisas completamente, o que fora aí sentado debeu quedar no sitio instantáneo.
-Papá, aí iba eu.-entón pensei que me salvara por quitar o cinto precisamente.

Nese momento deixei de crer nos anuncios da DGT.

-¿E que facías ti neste coche?¿con quen ibas?
-Co Rei de España, papá.

Entón chegou o señor que nos socorrera, meus irmáns, uns veciños e unha señora que parecía un tifón, bramando como unha tola e a quen nós chamábamos mamá.

Non sei cómo pasou, pero en canto mirei a miña nai, púxenme de pé e dediqueime a buscar as putas pilas.

miércoles, 4 de agosto de 2010

Cousas de diario


-Inda que che pareza mintira,Levo 5 anos se comer unha tortilla,¡e gústame pola vida eh!
-Entón como é iso.
-Un día polo outro e hasta hoxe ¿que che parece?
-As veces, as cousas mais sencillas pasan.

martes, 3 de agosto de 2010

El hombre que quería a su camiseta.


Mi vida va en autobús porque es barata.
Desde aquí se pueden ver todos esos rincones que tanto me gustan, pero en los que nunca puse los pies, sólo los veo desde aquí.
Hay un tipo que me mira, está sentado cerca de mí y no me quita el ojo de encima, sé que es porque está loco y piensa en como rebanarme el cuello de la mejor forma, a lo mejor le gusto.

¡Señora!, la bolsa de pescado métala en el maletero.

Ella es una mujer muy creyente, pero no cree en las teteras. Siempre se sienta delante de mí y su olor no me deja respirar, anula todo el oxígeno en veinte kilómetros a la redonda. A veces discute consigo misma y suelta toda clase de ideas con las que no está de acuerdo y se enfada cuando se lleva la contraria.
Jamás deja su bolsa de pescado en manos de nadie. ¡Putos peces cristianos!

Este autobús nunca va por otros lugares, siempre por el mismo, si yo fuese el conductor, iría por otra parte, cogería a otra gente y no iría a la estación, los llevaría a todos a Helsinki.
Hay un hombre que sube antes que yo, es viejo y cuando baja lo hace serenamente y con equilibrio, pero cuando vuelve a subir a la vuelta siempre está borracho y a mí me hace gracia que esa sea su rutina. Creo que es un hombre inteligente. El más inteligente de todos.

¡Buenas noches!

Y Pele hacía manitas con su muñeca de trapo, mientras yo pensaba en ese viejo del autobús y me preguntaba si sería verdad y aquel hombre quería más a su camiseta que a su mujer.