viernes, 27 de noviembre de 2009

Salvoconducto


Es posible que nadie se de cuenta de que tiramos nuestras vidas con trabajos absurdos

y relaciones muertas todo el puto rato,

o sí pero seguimos haciéndolo

porque esto es la vida real y no una peli y no hay huevos para cambiar esto,

pero a veces sí los hay, sólo que no hay opciones para hacerlo.

Cuando hay opciones no hay huevos y asi equis, siempre empatando.

Melodías todas ellas extraordinarias por otra parte

¡Viva la dislexia!

Me encargaron que os dijera lo siguiente: sí pero no.

No se si saben pero era un gran interlocutor, semisonreía a todas partes obstaculizando el tráfico.

Partió de madrugada blandiendo un abanico y rugiendo a espuertas.

Se emancipó de medio lado.

No hay palabras para describir lo orgulloso que estoy de usted, Señor Becario.

miércoles, 25 de noviembre de 2009

Amansados


Fijeime o outro día nun detalle:

Se te quedas mirando con cara de mala ostia pros ollos da xente,
case todos apartan a vista e sigen o seu camiño sen mais.

Antes desta domesticación e facendo o mismo experimento,
probablemente chuparias unhas ostias.

Maravilleime da facilidade que temos de andar pola vida sen pilixar.
Inda que te empurren nun local ou te esmajen un pé.

Caso aparte sería colarse no ambulatorio, onde a xente maior,
a quen xa lla suda todo,
pode tranquilamente chejar as máns por menos dun pitillo.

miércoles, 18 de noviembre de 2009

MADRUGAR


Sigo pensando no malísimo que é madrugar.
Non mo quita nadie da cabeza,
ademais, considero que perturba as facultades mentales e físicas hasta o mediodía polo menos.

Xa é un logro pra min recoñecer onde desperto, despois penso en porqué teño que erguerme tan cedo se é sábado,
cando caio na conta de que é martes xa levo uns bos 10 minutos de reflexión sobre o tema.
Non desperto nin debaixo da agua.
Logo cheja o ritual de prenderlle lume a taza, vota-lo azúcar no cazo ou revolver o azucareiro.
¡Pricioso!
As veces meto a taza na panera.

Acto seguido paralízome no medio da cociña intentando saber pra onde queda o Norte.

Cando por fin arranco, xa levo posto o piloto automático, e atópome de repente pasando por diante do Witiza sen darme de conta de cómo chejei alí.

viernes, 6 de noviembre de 2009

"En cal do andamio"


"Ja, o Jefe vaiche dar un capacho cheo de medallas"