martes, 21 de diciembre de 2010

O soño





Baixabamos polo monte, cargados coa leña os tres, miña abuela, que levaba unha raíz enteira, meu abuelo e mais eu.
Pareceume raro ca miña abuela tivera o pelo larjo porque sempre o levaba corto como se estivera a facer a mili continuamente.
O día estaba envolto na néboa e eu levaba a zamarra de caza do meu abuelo Santiajo.
Quedara cejo dun ollo e foi precisamente cazando que se deu conta deste simpático detalle:

Unha noite de tronos e chispas, estaba eu na cama coa túa abuela, era o que había, nisto vai e caime unha chispa no medio du ollo que baixara pola pera da lus.
Saíame o fumo polas orellas e a túa abuela pensou que estaba morto, pero ¡ka!
Viroume o sentido redondo e disque lle pedía os pitillos, que mos dera que os tiña metidos contra o cú, ¡que iba ter se estaba dernudo total!
O sijiente día marchei cazar co Barreiras ó Coto do Crasto, mandámoslle augardente de herbas pola mañá cedo,a enredar,e marchamos tan campantes a apañar cuellos


Recordaba ben ó Barreiras,era o matador do barrio e tamén che puña as indicións, a min facíame o sejundo, pero podía xa podía vir polo primeiro tamén que o medo tíñallo ijual.

Alá íamos el e mais eu, de leria. Votabamos días as veces polo monte e as nosas mulleres tiñan a ilusión de ter quedado viudas.Pandorcas.

O Barreiras traía con el un can de perdices que nin a virjen, chamábase Chusco, raza palleira, que xa poden dicir o que queiran, pero éche a mellor raza de can que pode haber.
O Chusco quedou quietiño o pe dun piñeiro, co fuciño apuntando para unha toxeira.
O Barreiras e mais eu acercámonos a modo e eu mirei un coello espléndido acochado no medio do toxo.
Inmediatamente collín a escopeta e apunteille o coello e chisquei un ollo,¡ostia divina!, fíxose de noite o instante.




-¿Qué che pasou Santiago que non lle tiraches o coello?-preguntoume o Barreiras.
-¡Cajo en dios eu estou cejo de todo!
-¡Vota cona!
-Ti queres ver que o carallo da chispa jodeume o ollo.
-¡Pois chisca o outro!




Estábamos chegando a unhas pedras tipo cueva e decidimos parar un pouquiño alí antes de seguir ata o eido coa leña.
Pousámola a modo pra que non se desfixera o feixe e meu abuelo quedou mirando pra min.
Entón achegouse e deume un abrazo.

-¡Cánto tempo sen verte!-díxenlle.

Espertei cun sorriso na cara e sentín unha lájrima a rolar do meu ollo chosco.

miércoles, 1 de diciembre de 2010

De mi capa 1 sayo


De mi capa un sayo
eso voy a hacer
y de mi sayo un poncho
¡Qué digo 1,
cien!

y del poncho
voy a sacar
mil pares de pantufas
y un bogavante
¡que no se diga que no celebro las fiestas!

Si no le importa,
yo preferiría
un par de huevos
y unas patatas fritas...

¡Maldito condenado!
¡Adelante!

¡Pantufas para todos
y todos para 1!

jueves, 25 de noviembre de 2010

A dona do Sol


Eu conozo o dono do Universo,un bar ó que ía antes de entrar na clase, pero hoxe pola mañán escuitei unha noticia cojonuda, unha gicha de Salvaterra convertiuse ante notario na dona do Sol.

Ángeles Durán, así se chama esta fenómena, dixo que hai un convenio internacional polo cal ningún país pode facerse dono dos planetas, pero que en ningures se di nada das personas así que, como xa hai un fulano americano que se apropiou da maioría dos planetas e da luna, pero como non consta ca ó Sol lle saira dono en toda a historia da humanidade, colleu ela e dixo, ¡chacha, esta é a miña! e foise ó notario a Porriño, sito na urbanización Sol, e dalí saiu co Sol no peto.

Di que se lle da a gana pode cobrar un canon a quen use energía solar, que pra iso é a dona do Sol e que xa llo fixo saber ó Ministerio de Industria.
Isto foi o que se dixo na Voz de Galicia:

"«Si se paga por los ríos, ¿por qué por esto no?». Sea cierto o no, asegura que daría el 50% de los ingresos a los Presupuestos Generales del Estado, el 20% para las pensiones mínimas, un 10% para investigación y sanidad y otro 10% para erradicar el hambre. Quedaría un 10% para su bolsillo. Le faltaría acudir al Registro de la Propiedad para anotarse como propietaria del Sol, pero claro, el registro español no tiene competencias sobre el sistema solar."

Perfecto, penso eu, e de paso así xa temos unha responsable das insolacións, das manchas que nos saen de tomar o Sol, do cancer de pel,etc a quen reclamar por danos e prejuicios.

¡Xa que é a dona, que o prenda!

viernes, 5 de noviembre de 2010

Sin sentido




Estaba eu o outro día a fumejar en Sandomedio, mirando o ceo de noite e de repente dinme de conta de onde estamos metidos, non é exactamente "darse de conta" se non ser consciente unha vez maís, o caso, pensar na inmensidade do Puto Universo provocoume un ataque de pánico.

¿Qué carallo estou a facer aquí?-pregunteime mentras me saía o fumo polo naris.

Todo perdeu o sentido, de pronto pensar en nós parecíame rídiculo, andar a dar voltas polo planeta sen ton nin son, perder o tempo en madrugar, traballar, correr daquí pra alá, pensei na Terra, en que 1 día vai ir tomar polo cú con todo o que hai nela, e pareceume que eu xa estivera aquí, pero que estaba agora mismo vivindo unha regresión e estaba de visita nun planeta que realmente xa non existía.

Outra calada.

É maís, pensei se habería extraterrestres que se grabaran a sí mismos representando unha historia e que logo outros coma eles pagarían por mirar esas grabacións, coma as películas (xa non me parei a pensar nas porno porque viraría o sentido redondo).

Pensei se os extraterrestres operarían as tetas ou o naris, supondo que os tiveran.

Pareceume un misterio espetar señales de tráfico nun planeta do Universo considerando que andamos á intemperie dos elementos.

Todo, desde o home do tempo hasta a Champions, parecíanme maniobras de distracción para non pensar na nosa existencia.
Empecei a vivir no caos. (Iso pásame por non ter eu ningún tipo de fe espiritual á que agarrarme)


Sin embargo teño varios templos onde meditar sobre este tipo de cousas e cómo estaba perdendo a cordura unha vez maís, decidín deixa-lo prado por un tempo e ir pra Tenda de Paco das Santas a mandarlle un botellín
que, dentro do caos, inda ten algún sentido.

viernes, 22 de octubre de 2010

Aubrey de Grey


Aubrey de Grey é un fulano singular.
Nun documental chamado "Inmortales" que votaron na 2 o outro día falaba da eternidad da raza humana, eu perdinme ese documental xa que estaba eternizándome pola miña conta na barra dun bar
Este home di que envellecer é de feito unha enfermedad que se pode curar:


"¿Como empezó esta búsqueda en su vida?

—No es que de golpe me di cuenta de que envejecer era algo malo que se podría arreglar. Siempre supe eso. Pero el momento de iluminación para mí fue darme cuenta de que los demás no pensaban de la misma manera. Cuando descubrí que los biólogos no consideraban que el envejecimiento era un problema a solucionar me espanté y decidí atacar el tema yo mismo."


Según a súa teoria podemos chegar a vivir 1.000 anos ou mais, eu xa temblo so de pensar na edad de jubilación:

-¿Cantos anos che quedan por cotizar?
-852

O excéntrico gerontólogo de 44 anos da Universidad de Cambridge tamén se plantea a súa propia existencia a largo plazo:

"Y si pudiera vivir 1.000 años, ¿qué haría?

—La verdad es que no sé. En el corto plazo hay una variedad de cosas que no he tenido el tiempo de hacer y que sería divertido hacer. Puedo pensar en por lo menos 100 películas que no he visto y 100 libros que no he leído. Pero en términos más largos no tengo la menor idea. Ni sé si tengo ganas de vivir hasta los 1.000 años. Para ser completamente franco, no sé si quiero llegar hasta los 100. Pero quiero poder tomar la decisión de hacerlo o no cuando tenga 99.


La última pregunta: como científico y ciudadano planetario, ¿cuánto le preocupan las catástrofes ecológicas? ¿Piensa que podrán amenazar la vida sobre el planeta?

Está claro que tenemos que enfrentar este problema de una vez y limpiar el planeta y solucionar el calentamiento global. Y claro, muchos afirman que el trabajo que estoy haciendo podrá agravar los problemas ecológicos y de recursos naturales que sufrimos porque aumentará la población. Creo que es importante considerar este argumento. Pero también puede ser que la certeza de que uno vivirá más tiempo tenga el resultado de que las personas tomen al planeta más en serio al saber que estarán viviendo aquí mucho más tiempo.
"

Se ten esas barbas é porque está tan enfrascado no seu choyo que non ten tempo nin pra afeitarse, calquera no sitio.

Eu creo que no mundo fan falta mais coma el, Jim Humble ou Jacque Fresco.

jueves, 14 de octubre de 2010

Grandes Doblaxes da Galega


Un día glorioso recibín este piaso de correo e quero compartilo.
Ai queda iso:


* "Podo cheirar a tua crica dende eiqui" Dice un preso guarrillo a Jodie Foster cuando entra por primera vez a ver al Haníbal Lecter en El silencio de los corderos.
* "Luck, non poñas o carro diante dos bois" Yoda a Luck Sky Walker en el imperio contraataca, al fracasar levantando el X-Wing
* "Seica estás bébeda Su Elen?" Frase para la posterioridad en Dallas.
* "O Ultimo Grolo Xotaerre" Contestación de la Anterior Frase en Dallas.
* "¿Cómo?¿Fodiches nela?" El coleguita le dice a Michael Douglas en Instinto Básico.
* "Ti ves unha perrecha e poste tolo" El mismo coleguita le dice a Michael Douglas en Instinto Básico.
* "Mete o facho no cú, mono da merda" Charlton Heston se lo dice a un simio en el El planeta de los simios.
* "Escomezamos a mañá cunha tonada de Ana Kiro" Charlie Sheen en Hot Shots 2 a punto de caer inconsciente por un golpe en la cabeza.
* "Bueno, non empecemos a chuparnos as pirolas" Harvey Keitel a los matones de Pulp Fiction.
* ' A rañala, raparigo' El mítico 'Sayonara Baby' de Terminator, versión 'jalisia profunda'.
* "Para vencer a Austin Powers temoslle que lle roubar o seu...mollo" El Doutor Maligno, junto con su Minieu, conspirando para robarle el mojo a Austin Powers.
* "Vou facerme medieval co teu cú" Frase inolvidable de Pulp Fiction.
* "¿Gustaríache comerme a perrecha?" Juliette Lewis a Tarantino en una inolvidable escena de Abierto hasta el amanecer, en cojunto, una de las mejores adaptaciones del guión al gallego de todos los tiempos.
* "És un pimpín Son Goku" El super guerrero Vexeta a su super enemigo Son Goku.
* "Voute esnaquizar verme noxento" Los malos a Son Goku Bolas del dragón.
* "Fillo do porco, marrán seguro" Sean Penn consigue un énfasis inédito en el equivalente de : 'de tal palo, tal astilla' en Mystic River.
* ¡¡Pensei que ía pras patacas!! Sylvester Stallone a Sandra Bullock en Demolition man (O demoledor) al tener un accidente en un coche y pensar que se mataba.
* "Detesto a miña pixa" Un paciente de la serie Nip /tuck (traducida inteligentemente al gallego como Quita e Pon) se queja del tamaño de su pene.
* ¡Hey ti!, ¿estás a foder na miña irmá?: Pregunta que le hace el hermano de la novia de Rocky a Sylvester Stallone en Rocky 1. Sin comentarios.
* ¡Terma Chiwi, que escorregho!: Han Solo a Chewaka cuando el primero se resbala por el ala del Halcón Milenario.
* "E ti ris. FURABOLOS!!": Han Solo a Chewaka cuando Leia le da calabazas.
* "Isto non che é como peneirar, meu!!": Han Solo a Luke cuando éste le pregunta por qué tarda tanto en entrar en el hiperespacio.
* ¡¡Meu día, meu día!!: A un piloto americano le pegan un zambombazo en al avión en una película sobre la Segunda Guerra Mundial. La traducción literal/literaria de la señal de socorro Mayday al gallego no podía ser más acertada.
* "Roncalle o carallo": Tony Montana a Many en 'El precio del poder'(quería decir 'hay que joderse')
* "El é o MESIAS": Frase de un tal Morfeo refiriendose a Neo.
* "Entras nun urinario público, poste a falar cun moscovita, e cando rematas de abanea-la pirola, amas esa cidade": Sean Connery en ' La casa Rusia' (cualquier comentario sobra)
* "Francamente querida impórtacheme un carallo": Rhett Butler a Scarlett O'Hara, al despedirse de élla en 'Lo que el viento se llevó' traducción de 'Francamente querida eso no me importa'.
* "Quero que protexas esa porta como se fose a perrecha da túa irmá": Steven Seagal dando instrucciones a un compañero de aventuras.

jueves, 30 de septiembre de 2010

Neco z Alenky


Así se chama a versión surrealista de 1988 que o checo Jan Švankmajer fixo de Alicia no pais das maravillas.
Nesta peli a tal Alenky pasaas putas, en vez de andar polo suposto país das maravillas, paséase por escombreiras e habitacións tétricas e é persegida por cráneos de todo tipo, peixes con peluca e bistés.
A Oruga é un calcetín con ollos de vidro e á Liebre de Marzo caelle un ollo continuamente e perde relleno de seguido.

Unha chulada de gore "infantil".

jueves, 16 de septiembre de 2010

Conversacións coa miña nai


Cadroume un día de estar a mirar unha peli de "acción", como lle chama miña nai, desas tipo porno, e apareceu Madre na cociña.
Quedamos as dúas un bo anaco mirando as evolucións sexuales daqueles fenómenos e comentando un pouco o argumento:

-¡Que gimnasia teñen esas raparijas nese corpo!-dixo miña nai claramente impresionada
-Non me extraña
-Iso ten que ser bo po colesterol.
-E pro ácido úrico.

Nun momento dado chegou o turno do típico número das dúas fulanas que se enrollan.

-Mira esas dúas platilleras-calificou miña nai
-¿cómo lle chamaches?
-Ti non te enteras de nada miña filla, esas chámanse platilleras,libianas-aclarou finalmente.
-Joder, pois si que estás ti posta.
-¿Ti que pensas, que túa nai naceu onte? e mira agora xa están cun macho, entón deben de ser desas bisuales que tanto lles da arre que so.
-¡Mira, mira, agora están dous fulanos dándolle!¿Non é maravilloso?
-Eses homes son sesuales-a esas alturas Madre era xa toda unha eminencia na materia.
-¡E agora todos xuntos!-aplaudin entusiasmada.
-¡Isto e unha pinada de cans! pon o luar.

jueves, 9 de septiembre de 2010

??????????????????????????????????????????


Polo visto un reverendo de Florida con muita iniciativa vai queimar este sábado un sinfín de libros do Corán a enredar.
Isto vai supor que todos os seguidores do Islam se sintan atacados e o mesmo tempo que provoque calquer reacción de tipo terrorista e similar que da mucho miedito.
Este tremendo pastor, Terry Jones, so ten uns 50 seguidores na súa pequena iglesia, sin embargo esta curiosa noticia chegou os meus oidos que vivo nun recuncho do mapa.

E digo eu, se a min me dera agora por queimar todas as biblias que atopara ó meu paso, ¿Iba a enterarse o tal Terry Jones en Florida?
¿Ou usted que vive en Siberia? ¿ou Ban Ki Moon?

Eu creo que non, ademais de que íballes a importar un carallo.

Entón algo fede aquí.

Se os medios de comunicación non deran esta noticia sobre o pastor pirómano, so se terían enterado desta queima os 50 seguidores que ten e todos tan contentos.
¿Ou é que somos parvos?

A algén lle interesa que ós islamistas se lles inche unha vena e contraataquen.
Será que atoparon mais petróleo por alá.

miércoles, 25 de agosto de 2010

viernes, 6 de agosto de 2010

Voltas de campana



O día que meu pai, miña irmán e eu nos aostiamos co coche , eu non levaba o cinto posto.

Miña nai xa me dixera:

-Fala co teu pai, que leva toda a semana a durmir pouco e anda achouchado.

Eu miraba pra el, pero non podía dicir que estivese mais despistado do normal.
Tiñamos que recordarlle a miúdo como nos chamábamos cada un dos seus fillos, xa que se non chamábanos a todos Mari.

Aquel día eu levaba o meu "wakaman", como dicía miña nai, e os cascos espetados nos oídos coa música de Jeff Buckley a todo tren.

Acompañaba a meu pai á estación a recoller a miña irmán, Mari, e eu dáballe corda pra que non quedase a durmir ó volante, non estaba mui segura de que estivera desperto de todos xeitos, porque meu pai ten os ollos pequerrichiños de cuidao.

Chegamos a estación e miña irmán chegara cun feixe de maletas que puxemos por todas partes, xa que o maleteiro estaba cheo de latas de aceite e fundas do choio.

Mari sentouse atrás.
Díxenlle que tiñamos que darlle leria o vello porque senón se nos iba.
Fixemos todo o camiño de volta pola autovía sin co meu pai dera señales de estar comatoso.

Cando chegamos a nosa salida, eu fixen unha cousa que nunca fago, quitei o cinto.

Empezamos a colle-la curva que leva a Taboexa, recordo que lle fixen unha pregunta ó meu pai pra comprobar que estaba desperto, total agora xa quedaban 100 metros pra chegar ó eido, el respondeume perfectamente, incluso con lógica.

Acto seguido estabamos dando voltas de campana.

Volcamos e eu din tumbos por todo o coche, quedei no techo debaixo dunha das maletas da miña irmán.

De pronto, silencio.
-¿Estades todos ben?-preguntei.
-Si...-dixo miña irmán, tembláballe a voz
-¿Onde estamos?-dixo meu pai.

Cojonudo, pensei, están todos vivos.


Dinme conta de que non podía mover as pernas, daquela miña irmán xa estaba gritando nerviosa fora do coche a lágrima viva.

Meu pai tamén saíra.

Eu pensaba "como Mari se entere de que non me podo mover dalle algo"

-¿Onde está May?-gritaba miña irmán.
-¿E túa nai?-contestou meu pai como se estiveran a xogar as adiviñanzas rimadas.
-Estou ben-dixen desde dentro do Saxo-xa vou pra fora agora dentro dun pouco, estou buscando as pilas do walkman.

Na fase de histeria da miña irmán non había sitio pra a lógica, así que colleu, agarroume polos ombros e sacoume a rastras do coche por unha ventanilla.

Perfecto, pensei, agora si que quedei tolleita de todo.

Quedei alí tirada no chan coma un mallo.

-¿Por qué non te levantas May?¿qué che pasa?-miña irmán estaba ó borde dun colapso.
-Aquí estou ben-dixenlle rindo-estase ben no piche, proba.
-Non, a ti pásache algo...¿non podes andar? ¡Díos mío quedache paralítica!
-¿Quen está paralítica?-quixo saber o meu pai.
-¡Que va! que estou cojonudamente aquí.
-¡Papá, axúdame a levantala!

Alá vai,calculei, a Mari vaille dar un ataque.

Efectivamente, en canto me ergueron e me soltaron volvín cair o chan,non podía estar de pé, miña irmán choraba, meu pai preguntaba se inda estábamos no Alcampo e eu ría.

Así estabamos cando parou un coche e despois de falar con nós pra ver como andábamos ofreceuse a levar á miña irmán á casa.

Quedamos eu e meu pai, eu arrastreime hasta unha pedra, trepei por ela e conseguín sentarme.

Meu pai inspeccionaba o coche.

-¡Joder!-dixo dalí a un pouco-o asiento do acompañante quedou esmagado entre a porta e o parabrisas completamente, o que fora aí sentado debeu quedar no sitio instantáneo.
-Papá, aí iba eu.-entón pensei que me salvara por quitar o cinto precisamente.

Nese momento deixei de crer nos anuncios da DGT.

-¿E que facías ti neste coche?¿con quen ibas?
-Co Rei de España, papá.

Entón chegou o señor que nos socorrera, meus irmáns, uns veciños e unha señora que parecía un tifón, bramando como unha tola e a quen nós chamábamos mamá.

Non sei cómo pasou, pero en canto mirei a miña nai, púxenme de pé e dediqueime a buscar as putas pilas.

miércoles, 4 de agosto de 2010

Cousas de diario


-Inda que che pareza mintira,Levo 5 anos se comer unha tortilla,¡e gústame pola vida eh!
-Entón como é iso.
-Un día polo outro e hasta hoxe ¿que che parece?
-As veces, as cousas mais sencillas pasan.

martes, 3 de agosto de 2010

El hombre que quería a su camiseta.


Mi vida va en autobús porque es barata.
Desde aquí se pueden ver todos esos rincones que tanto me gustan, pero en los que nunca puse los pies, sólo los veo desde aquí.
Hay un tipo que me mira, está sentado cerca de mí y no me quita el ojo de encima, sé que es porque está loco y piensa en como rebanarme el cuello de la mejor forma, a lo mejor le gusto.

¡Señora!, la bolsa de pescado métala en el maletero.

Ella es una mujer muy creyente, pero no cree en las teteras. Siempre se sienta delante de mí y su olor no me deja respirar, anula todo el oxígeno en veinte kilómetros a la redonda. A veces discute consigo misma y suelta toda clase de ideas con las que no está de acuerdo y se enfada cuando se lleva la contraria.
Jamás deja su bolsa de pescado en manos de nadie. ¡Putos peces cristianos!

Este autobús nunca va por otros lugares, siempre por el mismo, si yo fuese el conductor, iría por otra parte, cogería a otra gente y no iría a la estación, los llevaría a todos a Helsinki.
Hay un hombre que sube antes que yo, es viejo y cuando baja lo hace serenamente y con equilibrio, pero cuando vuelve a subir a la vuelta siempre está borracho y a mí me hace gracia que esa sea su rutina. Creo que es un hombre inteligente. El más inteligente de todos.

¡Buenas noches!

Y Pele hacía manitas con su muñeca de trapo, mientras yo pensaba en ese viejo del autobús y me preguntaba si sería verdad y aquel hombre quería más a su camiseta que a su mujer.

viernes, 23 de julio de 2010

A John Balan






1 hombre y 1 puerta

¡Cuidado forastero!

¿Quién robó las peras del cementerio?

Tocador de puertas
Comedor de fanecas


Sombrero Stetson
Corbata texana
Botas camperas


Pistola de Zinc
Asaltador de autobuses.
Vaquero

Cabalga

En calzoncillos de manga larga
Marín-Texas
Desenfundando botellas
en el callejón de las vírgenes distraidas


¡La muerte es inoxidable!

lunes, 19 de julio de 2010

A Terra


-¿Por qué lle chaman Terra a este Planeta se a terceira parte del é todo agua?
-Porque a agua nace da terra e non ó revés.
-...
-Xa cho explicarei outro día.

viernes, 18 de junio de 2010

Volare




Miña nai sempre tivo unhas máns grandísimas, coma ourellas de elefante, todo nela é grande.

Por exemplo, decía que se algún día ó cura lle fallase o púlpito, podería colocar as sagradas escrituras no seu peito que a Biblia non ian cair o chan.

Tamén decía que se algún cura se atrevese a facer tal cousa, enterraríalle os dentes na garganta.

Así de grande é a miña nai.

Pero vamos as máns.

Cando eu era pequena, recordo que no pasillo que separaba a cociña de lareira da sala onde dormíamos todos,
había un cadro colgado.
Por muito que mirara pra riba, non era capás de ver que había alí dibuxado.

Hasta un día glorioso.

Non sei que mal faría eu, calquer cousa, pero estando na cociña, tería eu catro anos, recibín tal lambisque das poderosas máns da miña nai, que literalmente, voei da cociña á sala, pasando a media altura polo pasillo.
Entón, vislumbrei ilusionada o dibuxo do cadro que nunca fora capás de ver.

¡Era Topoyiyo nun coche descapotable!

Quedamos un tris mirando un pro outro, aquelas orellas, os dentiños, ¡soríame Topoyiyo!.

Imaxinei que marchaba con el no descapotable a rillar queixo por aí adiante.

¡Foi unha Epifanía, unha aparición, unha gloria!

Aterricei na sala, de quilla, cunha sonrisa que me dura hasta hoxe.

miércoles, 9 de junio de 2010

Lativos



-Cuando quiera referirse usted a mí, haga el favor de utilizar unicamente los superlativos.
-Sí, Señor.
-¿Queda claro?
-Sí, Señor. Entonces supongo que usted se referirá a mí usando sólo los lativos.
-¿Cómo dice?
-Pues que al ser usted un ser superior y yo por el contrario sólo un ser, sería necesario eliminar el "super" de usted hacia mí en nuestro tratamiento diario, Señor.
-¡Haga ahora mismo el favor de explicarme que cojones es un lativo o tendré que explicarle yo a usted en que consiste una lavativa!

martes, 8 de junio de 2010

Black Water Child


Down here underneath the microscope,
it's hard to cope.
don't hide your face in your hands,
'cause if your eyes play tricks,
it's outta my control.

it's gonna be a long cold winter.
the skeletons of trees, my blackwater child

if you don't love me, well, don't shove me
out into the dark
without a flashlight or a spark.
any stitches cling like bitches to my arms
for all my charms.

it's gonna be a crooked little winter
the skeletons of trees, my blackwater child

she's walking home
to the devil's flowers.
the broken bones
of heavy hours.
we stayed out late,
it's a lighthouse trait.
and we'll take our time

lunes, 31 de mayo de 2010

Nunha tasca calquera





Entra unha muller de pelo rubio, despeinada, pintouse de reollo parece ser,
o camareiro miraa con desconfianza, non sei se xa se conocen.

-Dame tabaco
-Aquí non vendemos tabaco, tes que ir o bar de abaixo.
-¿Cómo no vais a tener tabaco si es un bar?
-Pois non temos, tes que ir abaixo.
-¡Dame un pitillo, por favor!
-Non teño pitillos tampouco
-¡Por dios!

Parece nerviosa, mira hacia nós e pídenos un pitillo polo que mais queiramos, dámoslle un.

-¡Muchisimas gracias! os daría un millón de euros si los tuviera, no sabeis como os estoy de agradecida, pensé que tendría que suicidarme hoy por fin
-Cun millón de euros inda poderías pillar bastantes pitillos.
-Ay cómo tengo la cabeza, pero no os voy a contar mi vida, además no os conozco de nada tampoco.-dedicase a rillar as uñas durante 15 segundos-¿teneis fuego?
-Toma, dalle jas.
-Si tuviera mil euros os los daba ya mismo.
-¡Baixan os precios!

Vírase hacia a barra, onde o camareiro flipa bastante con ela, e solta unha frase de película:

-Ponme un trago de lo más fuerte que tengas.
-Home ou lejía ou Balantains
-Balantains-mira hacia nós e espeta mentras apura o pitillo-Yo nunca bebo, sólo cuando me da la gana, y hoy me da la gana de beber, por que sino estaba viendo que iba a tener que matar a mucha gente.
-Vai ser millor que non che poña nada entón.
-¡Es una broma hombre! si yo no hago daño ninguno ¿Verdad?-pregúntanos-¿a que yo soy una buena persona?, me gusta fumar y me gusta beber ¿Y a quién no le va a gustar? a vosotros también os gusta bastante.

O camareiro ponlle un chupito, pero non as ten todas con él.
Ela mándalle o Balantains de penalty e brouca co vaso enriba da barrra, coma un puto vaqueiro.

Quédase mirando pra el e ri de medio lado.

-Dame un pitillo-dille.

miércoles, 26 de mayo de 2010

Hellen Keller


Se unha persona nace sen o sentido da vista e do oído,
e por tanto faiselle mui complicado aprender a falar,
como lle pasou a Helen Keller.
¿Cómo percibe o mundo ese ser humano?
Cando durme ¿Qué soña?
Cando está desperto ¿Qué sinte?
¿Cómo podes comunicarte así?

Din que cando perdes un sentido
os demais multiplicanse por 200.
Entón Helen Keller debia ter muito tacto.

viernes, 21 de mayo de 2010

Alma


Se algunha vez os científicos consiguen crear vida artificial,
un humano sintético,
¿terá alma ese ser?
¿témola nós?
¿Pódese clonar a alma?

viernes, 14 de mayo de 2010

Sabino, aurrera!




"El León de Amberes"
José María Belausteguigoitia Landaluce alias "Belauste"
Foi un fenómeno do fútbol Vasco que xogou no Athlético de Bilbao e na selección Española.
Físicamente estaba coma un touro, 1.93 cm de altura e 95 kg.
semellaba bastante un ropeiro.
Corpulento e rápido coma unha centella, "daba medo miralo vir"- decían del.



O día 1 de setembro de 1920, nos Xogos Olímpicos de Amberes,
España e Suecia batíanse o cobre nunha das finais polas medallas de plata e de bronce.
Suecia adiantábase no minuto 28 da 1ª parte e resistian a base de ostias
e xogo duro (polo que contaba Manuel de Castro, o único narrador desta aventura)
Nin Samitier, nin «Pichichi» nin ningunha das estrellas da selección
atopaba por onde furar.


Nestas andaban cando Belauste, que era habitual no lanzamento de palanca,
e xa se che estaba inchando unha vena na frente,
mirou a Sabino,compañeiro do Bilbao,que viña co balón pola banda.
e sen mais, pronunciou as palabras míticas que atronaron naquel estadio:


"¡Sabino, a mi el pelotón que los arrollo!"


Meu dito meu feito, Sabino mandoulle un centro cósmico,
e Belauste que, co balón (pelotón) pegadiño ó peito,
meteuse el mismo en persona dentro da portería rival,
arrasando con tres defensas suecos
e mais ó porteiro, tal como prometera.

O comentarista calificou este feito como un auténtico "Gol Hercúleo"




O propio Belauste recordábao así:
"Estando yo en posición ventajosa para anotar, y viendo que Sabino avanzaba con la pelota,
le dije simplemente: 'A mí, Sabino, que los arrollo'. Después, rodamos tres o cuatro por el suelo".
Tamén recordou algunha anéctoda da súa infancia:


"Cuando era pequeño recuerdo que limpiaba las botas a los jugadores mayores de mi pueblo,
ellos me decían: "¡Perico, tráeme el linimento y agua que del resto nos encargamos nosotros!"
Algúns dos comentarios que se fixeron sobre o tema foron:

" Belauste arrolló a los defensores adversarios con garra, actitud, convención y eficacia.
Entró en la portería adversaria con el balón pegado al pecho protegiéndose por el brazo y antebrazo,
con el único convencimiento de que el balón tenía que entrar en el marco adversario como fuera"

"Belauste, en aquella jugada, se llevó por delante a base de fuerza y envergadura a 3 defensas suecos
y al portero que no pudieron evitar ni mediante faltas que el defensa vasco se introdujera con el balón en la portería"

"Los arrolló, vaya si los arrolló. Con el mismo brinco con el que controló el balón con el pecho,
él, el cuero y los tres defensas suecos que intentaron frenarle acabaron empotrados en la portería"
A falta das imágenes deste gol hercúleo, ahí queda a foto do León de Amberes, que lle deu o nombre á "Furia Roja".






martes, 11 de mayo de 2010

¿Quén anda ahí?


Cando creza o meu corpo por fora...
¿Chegarei ós ollos pra mirar
ou quedarei cego aquí dentro?

Un pasado en las tabernas colgantes.





Apareció ante nosotros un sendero escarpado, del que colgaban multitud de tabernas y capillas.
Dudábamos entre nuestro vicio y nuestra fe y, en verdad os digo, que nuestra fe era fuerte y era pura y esto fue lo que nos permitió no ceder ante el vicio de la iglesia

Curiosamente todos los curillas estaban sorbiendo licores, inmaculadamente, con el traje de los domingos.
También eran, así mismo, unos santos.

Accedimos a una de las tabernas aéreas con gran precisión, esto fue posible, gracias a que El Mesías nos llevó a todos en volandas y a que tenía la vista de un lince.
Me sentía célibe.
Podría estar segando la mies, pero en su lugar, me dedicaba a bailar semidesnuda y prodigaba sonrisas por doquier, como si fuese una meretriz nerviosa.
Me agasajaron con unos billetillos que introducían, con mucha devoción, en mis bragas de clareo, esto elevó tanto mi espíritu, que me vi a mí misma encima de un palio, siendo paseada en romería, mientras mis fieles colgaban sus limosnas de mí.
Pequeñín confundió a un cura con una mujerzuela, y con mucha educación, lo cortejó por espacio de varias horas apoyado en un palillo.

El Mesías organizó una timba y se jugaron varias meriendas.
Se levantó en medio de una partida, aullando al cielo que aquellos ensotanados no jugaban limpio.
Los mandó crucificar por triplicado.

Pele conversaba con un frailecillo con corbata, que lucía, así mismo, un curioso liguero bastante insinuante y se iba escondiendo detrás de un taburete, a medida que avanzaba la conversación.

-Y dígame padre, ¿podría usted obrar aquí un milagro, a enredar?
-Ese es un don que yo no poseo.
-Pero entonces, ¿a qué se dedica?
-A predicar la palabra.
-¿Qué palabra?
-La de Dios.
-No es una sino tres y a mí no me gusta que me mientan.

Y así diciendo, levantó al curilla en vilo sujetándolo de una pestaña.

“¡Milagro!”

Corearon una prole de querubines borrachos ataviados con tutú.

Me noté un tanto deshonesta.
Me arrimé a la barra fingiendo un orgasmo y solicité, compulsado y por escrito, varias rondas a lo que parecía ser la santísima trinidad.

Nos sirvieron a todos una tapa de hostias.

Acto seguido, confesé a varios curas en un reservado.
Me puse la mochila con sus pecados a la espalda y me reuní con mi animado grupo de amigos.

Les conté que no había allí alcohol suficiente para borrar todo lo que yo había oído, pues era mucho, acerca del pastor y sus ovejas.
Les dije que si era así como se cuidaba de un rebaño, que era preferible que viniesen ya los lobos, que yo misma los invitaría aun trago a todos.
Pele dijo que esa era una feliz idea, pues nosotros mismos parecíamos una manada de coyotes cubiertos como estábamos con nuestras pieles, y que se le estaba antojando sodomizar a alguna oveja que otra, pues le habían echo ojitos desde el rincón.

Al punto pedimos otra ronda.

Replicante




¿Quen eres ti?
¿Unha persona real
ou un androide
que leva respirando
muito tempo?

lunes, 10 de mayo de 2010

A morte viu buscarme, pero eu non estaba

Díxome que decidira vivir pra sempre,
pero que era por decisión propia
e non por lei de vida.

viernes, 7 de mayo de 2010

A punto de neve


Está claro que Tesla era un genio, Leonardo, Marie Curie,
pero hai outros fenómenos que pasan desapercibidos
e pra min tamén son importantes.
Por ejemplo, penso nese ser que un día colleu uns juevos,
e deulle por separar a clara da xema,
pasou das xemas completamente pra empezar a darlle voltas as claras de maneira compulsiva
ata que consejiu o punto de neve.
¡Iso so pode ser obra dun genio!
¿A quen se lle ocurre votar un feixe de tempo dándolle jas a unhas claras?
Iso ten que sair dunha mente mui retorcida.
¡Unha personalidad psicópata e obsesiva!
Non é normal.

martes, 4 de mayo de 2010

Este é 1 comentario a unha das muitas entradas sobre a historia do Carromato que está bastante millor ca calquera de ditas entradas: Así falou Eh.



eh dijo...

Ese día, la ballena venció al cocodrilo.

POST-PRÓLOGO: EL SIDECAR DEL CARROMATO

Cariacontecida en los calcañales, con una copiosa sonrisa colgada de mi bandurrio. Así me quedé yo.

Una vez había un gran mimo que, de sereno, no sabía estar callado, así que se fue haciendo famoso por sus originales actuaciones en plena curda.

Obviaré los elementos biográficos.

Una alicia envejecida y bastante ciega camina en zigzag por una huerta de grelos, pretende llegar a algún lugar guiada por luciérnagas cautivas...

Sí, hay un hilo fino con forma de paranoia que nos hace no perdernos del todo en la avorágine de elocuencia, solo al final comprendemos por qué Isadora se nos aparece a cada rato fular en ristre, por qué Ella y por qué Él... Esto hace que se pueda distinguir una estructura circular, o más bien espiral, envolviendo el caos: es el caos vestido hermosamente con chistera y chaqué, lo cual al fin de cuentas no deja de ser un traje de pingüino.

Otro hilo: el atesoramiento del diario de una zarina durante todo el relato nos induce a valorar el libro que estamos leyendo de manera análoga: por extensión hay un sutil proceso de identificación con la protagonista, y en última instancia, con su viaje, en todo su sentido y con el vértigo que ello acarrea.

Y hablando de sentido, me gustan los lexicólogos cuando están como ausentes... y me gustan el sonido de la explosión cuando revienta una palabra; ese estruendo hace quebrar copas, jarras, cuencos, vasos, bocois, y todos los líquidos antes contenidos se mezclan derramados, se esparcen por el suelo para pegarse en nuestras suelas y ser nuestro paso. A veces embriagando a nuestros inocentes zapatos.

Proclamo: vivan los arcaísmos, neologismos y dialectalismos en rico pudding y marchando una de entrecot, ok? Viva la fusión de siglos, asumámosla, pongámosle más dinamita, azucar, y a escribir, y a tomar por culo las generaciones literarias. En este pueblo la cosa no va así.

De lo divino y lo humano habría mucho que decir, pero prefiero dejárselo a especialistas. Además del fulano de Milwakee me consta que hay adeptos a las teteras en casi todas partes del mundo. Que no sea por devociones. Otros confunden los váteres con altares o la sangre de un salvador con el zumo de uva (lo cual no deja de ser un tanto gore). Todo ello y algunas páginas más nos hacen preguntarnos si la virgen tomaría té o café de pota, o tal vez algún brebaje para convertirse en diosecilla terrenal con patucos y bisoñé y embelesar hasta al más duro capitán. Al final todo se resume a eso. A eso y a saber qué bebe la segadora para poder al menos contentarla si nos la encontramos en alguna barra.

En fin, lo que nos queda es bailar leyendo como ella con nuestros dobles y nuestros triples en un pequeño circo cósmico. No se ate el cinturón, y a rodar.

ANEXO I

“Si yo sugiriera que entre la Tierra y Marte hay una tetera de porcelana que gira alrededor del Sol en una órbita elíptica, nadie podría refutar mi aseveración, siempre que me cuidara de añadir que la tetera es demasiado pequeña como para ser vista aún por los telescopios más potentes. Pero si yo dijera que, puesto que mi aseveración no puede ser refutada, dudar de ella es de una presuntuosidad intolerable por parte de la razón humana, se pensaría con toda razón que estoy diciendo tonterías. Sin embargo, si la existencia de tal tetera se afirmara en libros antiguos, si se enseñara cada domingo como verdad sagrada, si se instalara en la mente de los niños en la escuela, la vacilación para creer en su existencia sería un signo de excentricidad, y quien dudara merecería la atención de un psiquiatra en un tiempo iluminado, o la del inquisidor en tiempos anteriores.”
(Bertrand Russel)


ANEXO II

Detenidos medio centenar de adoradores de una tetera
Kuala Lumpur (Malasia) - agosto / A.L.

Cincuenta y ocho personas, de entre 20 y 60 años, seguidoras de una curiosa secta organizada en torno a una tetera gigante han sido arrestadas en Kuala Lumpur. El líder de la secta, Ayah Pin, consiguió escapar a la detención después de que unos asaltantes armados con machetes y cócteles molotov atacaran la comuna quemando un coche y la adorada tetera, que supuestamente tenía poderes curativos. En principio no hay leyes que prohíban adorar una sartén, una cafetera o una freidora; el problema es que Malasia es un país musulmán y el Islam es la religión del estado por lo que las personas que se alejan de las "verdaderas enseñanzas del Islam" deben someterse al castigo que imponga la Sharia o ley Islámica. Las autoridades religiosas ya habían catalogado la secta como una creencia anormal y las personas detenidas pueden ser condenadas a pagar una multa de 789 dólares o a dos años en prisión por adorar a falsos dioses.


(con foto de la tetera en: http://www.adeguello.net/ade2005sept7.htm#2

lunes, 3 de mayo de 2010

viernes, 30 de abril de 2010

Loser?


Andaba a pensar eu porque os yankis lle dan tanta importancia a ser un triunfador.

O típico insulto das películas en plan: "eres un perdedor yoni" sempre me fixo gracia porque

que eu sepa aquí todo dios é un puto perdedor.

Pero creo que din co asunto deste trauma onte a tarde.

Muitas veces escuítase dicir:

"se este fulano cheja a nacer en Estados Unidos sería un fenómeno, sabe dios onde tería chegado"

¿Pero que pasa co fulano que non triunfa e que naceu en yankilandia?

¿Pra onde o mandan a triunfar?

¿Pra Cequeliños?

Se non triunfas na terra das oportunidades chacho ¿qué esperas?

Isto explicaria un pouco toda esta paranoia, porque nós inda temos excusa.

Pero eles están jodidos pa!



miércoles, 14 de abril de 2010

¿A qué hora sae o Titanic?




Cholo votou toda a mañán preguntando a qué hora saía o Titanic.
En cada bar no que paraba, mandáballe a sua fórmula e preguntaba o tema.
Xa tiña unha melodía coma un piano, pero inda había un par de tascas mais.

-Oe, ¿a qué hora sae o Titanic?
-Saéche ahí polas oito e pico
-¡Cajoendios, non me vai dar tempo!
-¿Pero ti vas nese barco?
-¡Entón!, vou, non vou ir.
-Mira que ese barco afunde
-¡U que ó!
-¡Que afunde quiu sei eu!
-¡É injual, eu teño aquí o billete e vou coma hai dios!.Ponme outra.
-Erache millor que quedaras aquí, vaste cajar en dios.
-Nada diso, ¿ti pensas que eu son parvo ou que? ¿entón toda a vida a traballar coma unha mona pra xunta-los cartos pra marchar pras américas, e ajora que teño o billete voullo dar a outro? ¡non oh!, ¡vou inda que afunda, coma me chamo Cholo que monto nesa puta merda e marcho a tumá pulu cú por ahí diante!
-Bueno, bueno, é cousa túa.
-E vótalle vermú, que isto está ajuado.
-Ajuado vas quedar ti.

martes, 13 de abril de 2010

Verificación de la palabra


¿Alguen sabe pra que che piden que "verifiques la palabra" cada vez que fas un comentario nun blog calquera?
Porque pra min non ten sentido, ¿que queren comprobar, se miras ben, se sabes ler?
¡joder! se acabas de escribir un puto comentario, ¡será que si!
E despois as palabriñas que che poñen:

  • ounglyst
  • xwsr5tf
  • addleafx
  • galiwrst
  • etc.

¿Pero quen ostia se dedica a selección destas "palabras"?
¿Hai un programa informático pra estas tonterías?
Imaxínome ós fulanos que o inventaron intentando vendelo ¡e conseguindoo!

-Buenos días, traiolle aquí este piaso programa que, aleatoriamente, escolle unha combinación de palabras absurdas e sen sentido que os ususarios terán que verificar cada vez que comenten un choyo calquera no internet.¿qué lle parece?
-¡Una monada! ¡Se lo compro ya mismo!


Como diría Iker Jiménez: "Escalofriante chacha"

viernes, 9 de abril de 2010

jueves, 8 de abril de 2010

O Rebullón do Universo


Viña eu pensando no Universo, pra ahí expandido,
e nos seres que andan nel.
Se hai mais mundos con mais vida,
¿farán cousas parecidas?

¿Disfrazaránse os extraterrestres certos días do ano, terán cú, dioses, puticlús, irán a misa, pajarán o sejuro do coche,terán resaca, as muelas picadas, controles de alcoholemia, porán luces nun árbol, depilaránse, bucearán, andarán á moda ou a ostias, porán o bacalao a desalar, drogaránse, irán a concursos televisivos, terán tele, traballos e sueldos miserables, laparán as cousas, pasarán o psicotécnico, irán de vacacións, levarán parajuas, chandal, chinguiletas, faránse peinados, porán pindientes, terán liga de futbol, reis, curas, presidentes ou reuma, votarán a primitiva, farán peras...?

¡Debemos de ser os seres mais curiosos da puta galaxia!
Non me extraña que veñan a abducirnos e a estudiarnos,
seguro que pensan que loqueamos, e sen cambio,
inda temos os huevos de decidir que haiche algúns mais tolos cos outros
e a eses metennos nun manicomio, tipo rebullón, e andando.

miércoles, 24 de marzo de 2010

lunes, 15 de marzo de 2010

Vida social

La realidad


-Pero, ¿por qué no intenta ver las cosas como son?
-¿Para qué voy a hacer esa gilipollez?
-Para vivir la realidad.
-¿Cual, la suya o la mía?
-La suya, por supuesto.
-Prefiero la suya.
-No puede vivir la mía, tiene una propia.
-¿Cómo sabe usted eso?, ¿La ha visto acaso?
-No.
-¿Pues entonces?
-Todos tenemos una.
-Yo tengo cuatro en estos momentos.
-No diga tonterías.
-Sólo cuando las escucho, Señor.
-Usted necesita ayuda profesional de manera inminente.
-No, no, gracias, me quedo con mi paranoya.



jueves, 11 de marzo de 2010

Diálogos domésticos


Luns

-ola

-tes costilletas no forno

-vale


Martes


-ola

-tes tortilla na neveira

-vale


Miércoles


-ola

-tes arros na cociña

-vale


Jueves

-ola

-ahí tes a comida, fai o que queiras.

-...



Viernes


-ola

-Hai peixe

-Poderiamos falar doutra cousa que non fora a comida.

-...

-Dijo eu, porque en toda a semana sempre me soltas a misma frase cambiando as letras.

-¿Entón de que queres que che fale, de sexo?

-por ejemplo.

-Entón ti non tes fame , ti o que tes é muito vicio.

lunes, 1 de marzo de 2010

Contraataque


Estes días andan a toca-los collóns co tema da jubilación ós 67 anos
e con baixar os salarios etc.

Alá atrás, intentaron que a jornada laboral fora de tropecentas horas,
mañán querrán darnos polo cú e que traimos nós a vaselina, supoño.

En fin, que todas as cousas que os traballadores xa tiñamos ganadas,
a patronal quere que as volvamos perder e salen con mamonadas deste estilo.
É como se tiveramos que luchar polo que xa temos e iso non está ben, asi non milloramos na de na.

Eu propoño contraatacar.

Se eles queren que nos jubilemos ós 67, pidamos a jubilación ós 50.
Se queren baixar os salarios pidamos un sueldo base de 2.000 euros con seis pagas extras.
Se queren que traballemos mais horas pidamos unha reducción da jornada laboral a 30 horas semanais pra empezar.


Sei que é unha utopía, pero podía non selo se non tivésemos medo,
porque quen move este sistema somos nós,
e se nós paramos os que toman polo cú son eles.

jueves, 25 de febrero de 2010

miércoles, 17 de febrero de 2010

Cuatro miserias


Cuando desperté, volviendo a ser persona de nuevo, visioné lo que parecía ser un desfile de gigantes.
Pele estaba a mi lado fumando un pitillo imaginario.
Había dejado el carromato pendiendo de un hilo, sobre el vacío de un precipicio.

Me quedé sin palabras.
Intenté disimular masturbándome con fruición, pero estaba empezando a sospechar que, debido a esta personalidad onanista, los cartílagos de mis caderas estaban sufriendo un desgaste descomunal para mi edad, pues yo era una muchachuela.
El carromato bailaba conmigo.
Por desgracia, tuve que parar repentinamente ya que con aquella “artistada”, estaba poniendo nuestras vidas en peligro de precipitarnos por el barranco.

-¿Serán esos gigantes, Pele?
-¿Los que nos siguen, quieres decir?
-Sí.
-No lo creo, no serían muy discretos.

Y a decir verdad, no lo eran.
Cruzaban las montañas como si de una llanura se tratara, el agua de los lagos apenas eran charcos a sus pies, hasta las nubes se hacían a un lado.
Se levantaban sirocos a su paso cada vez que respiraban y, en conjunto, aquello era una orgía de acontecimientos.
Sin embargo, Pele se mantenía impertérrito ante aquel despliegue y fue sólo cuando vio lo que sigue, que se desató en él la ilusión de un infante, ¡pues he aquí que aquellos colosos, en lugar de cantimploras, llevaban colgando enormes bocoyes de vino!

“¡Milagro!”

Vociferaba Pele al ver tales prodigios.

-Esperaremos a que estén dormidos.-me insufló en un oído.

Enderezamos el carromato y decidimos seguir a los gigantes.
Era bastante imposible perderlos de vista, por otra parte.

-Ahí debe de haber unos cuantos cabazos.-Cubicó.
-¡Una Bicoca!

En estos pensamientos matemáticos andábamos entretenidos Pele y yo, cuando vimos dos figuras furtivas arrimadas a un matorral.

Una vestía toquilla y la otra sandalias.

Pequeñín y El Mesías husmeaban el aire cogidos de ganchete.
Tenían buen aspecto.
Nos saludamos varias veces.
También ellos andaban de cacería y decidimos unir nuestras flaquezas para hacernos con el botín.
Felicitándonos por esta idea, y sellando nuestra palabra, dimos cuenta de lo que quedaba del garrafón del buhonero, así como de buena parte de una botella de coñac que traía El Mesías disimulada entre sus quijadas.
Pele efectúo un mini-milagro y nos proporcionó una media merienda.
¡Todo era algarabío a nuestro alrededor!

La procesión de gigantes avanzaba despacio.
Sus enormes cuerpos se interponían entre nosotros y el sol, por lo que pasamos a oscuras buena parte de la tarde.
En el bolsillo de Pele ardía una yesca.

El Mesías sacó su baraja y yo me di cuenta de que mi chal peligraba.

No nos dio tiempo de ponernos místicos ya que nos sacudió un terremoto particularmente.

-Los niños se están acostando.-balbuceó El Mesías refiriéndose a aquellos fenómenos.

Los cuatro nos pusimos alerta y saltamos dentro del carromato como fuegos.
Nos dirigimos raudos, veloces y acleopatrados hacia dónde venía el ruido.

Para llevar a cabo mi hazaña, me atavié con la pelliza de una loba.
Pequeñín y El Mesías, degollaron sendas cabras y Pele se cubrió con la piel de un caribú.

-Así no nos olerán.

“¡Que espectáculo!”

No había tierra suficiente debajo de aquellas moles.
Hubo que estirar el mundo por los lados.
Prácticamente, ocupaban todo lo que nuestros ojos podían ver.
Tomaron por mullida hierba un gran bosque de secuoyas, pues eran, en verdad, eminentes.
Observamos, obscenamente, cómo algunos se daban a la bebida con ansia, siendo sus gargantas prodigiosas bombas de achique.

Esto nos puso muy nerviosos.

Para calmarnos, que no distraernos, dimos buena cuenta de la botella de coñac y Pele materializó una petaca de sake y unos manises.
Yo bailé la danza del vientre y El Mesías y Pequeñín interpretaron un minué para tres cuerdas.

Nos quedamos sin licor.
Empezamos a pensar que peligraba nuestra misión.
Nos abofeteamos por turnos, porque estábamos histéricos.
Llevábamos varias rondas, cuando nos sobrecogió un silencio abrumador, que duró un instante, enseguida escuchamos un soniquete como de jadeos silbantes.

Nos precipitamos al suelo por la onda expansiva de aquellos ronquidos de ultratumba.
Tuvimos que amarrarnos con sendas cuerdas para poder maniobrar nuestros miembros.
Así, a lo loco, llegamos lo más cerca que nos fue posible de los gigantes y yo conseguí aferrarme a un bocoy, como un náufrago a una tabla.
Pele me ofrendó su navaja y empecé a cortar las cuerdas que aprisionaban aquel tonel.

Tan pronto como se liberó de su yugo, nos abalanzamos en tropel y rodamos, atolondradamente, con el barril, hasta toparnos de vuelta en nuestro carromato.

Ni que decir tiene que nos dimos al vino como locos y al mismo tiempo, con bastante clase.
Decidimos sacrificar varias cabras y libar de sus cuernos fluidamente.
Acto seguido, intercambiamos presentes.

Pequeñín, El Mesías, Pele, el bocoy y yo emprendimos borrachos nuestro camino.
Conducía el bocoy.
Les leí una estrofa del hijo pródigo y preparé galletas para todos.
En un momento dado, tuve que imponer sobre Pequeñín, una severa reprimenda, ya que se estaba probando a escondidas mis ropajes de putilla.

viernes, 12 de febrero de 2010

Un cabalo chamado Cólera


¿Quen montou nel?

Un gigoló en bicicleta


Fujimori era un rapaz bastante fino para pretender ser parvo.
Tiña unha paguiña e vivíache ó día.
Gustáballe moito andar na bicicleta e tiña el un estilazo pra darlle os pedais que xa quixeran moitos.
A súa técnica consistía en dar unha pedalada e esperar ata que a bicicleta perdera vano pra darlle outra, así, ó mellor, podía recorrer a distancia dun kilómetro con catro pedaladas.

Fumaba bastante e estáballe prohibido beber, porque cando o facía púñase parvo e as veces ata violento, pero el conseguía chuchar indo polos bares a beber café con gotas, e acaba acelerado e borracho todos os días.

De cando en vez, Fujimori, deixábase levar pola súa fantasía e imaxinábase galante e ben parecido, o carón dunha fermosa rapaza a beira do mar, ¡el que só coñecera as Pozas da Carroucha!
Colleríalle da man, como vira facer nunha película a Cary Grant, e estamparíalle un cándido biquiño na meixela.
Todo moi católico.
Tamén tiña aspiracións poéticas, e inda que non moi ben, escribira unhas cantas estrofas que interpretaba para un público entregado, formado por varios cans e unhas poucas galiñas, como un auténtico declamador grego.

E así pasaba o tempo.

A parte da paga que tiña por “parvo”, Fujimori sacábase uns cartiños pola súa conta facéndolle favores a algún que outro veciño.
O que mellor lle pagaba era un velliño do barrio do Trancón, tiñan unha relación profesional baseada na discreción mais ca outra cousa.
O choio consistía no seguinte:

Fujimori ía a súa casa tres días por semana para darlle polo cu ó vello na bodega, e este pagáballe deixando un billetiño debaixo dunha tella, que Fujimori collía ó día seguinte cando daba o seu paseo en bicicleta.

As veces que non ía na bicicleta, era porque na noite anterior tíñanse cambiado as tornas e alguén lle dera polo cu a el.

Esta felicidade íase truncar

Sucedeu que, unha noite, cando Fujimori e mais o vello andábanche a brincar na bodega, o vello quedouse teso e Fujimori non se deu de conta ata rematar a faena, cando o soltou, o velliño caeu redondo no chan da bodega e quedou alí escandornado cos pantalóns polas canillas e o cu ó aire.

O rapaz achegouse a el asustado, deulle uns toques coa puntiña do pé, pero o home non se movía.
Morreralle no medio do acto.
¡Matárao el de gusto!

Fujimori colleu a súa bicicleta e marchouse á buscalo médico, desta volta dáballe ós pedais coma calquera outro mortal.

Así como chegou á casa do médico, petoulle na porta e abriulle a criada.
-¡Dighalle a Don Parafuso que o señor Guindastre ta tirado na bodegha e non se erghe!

Cando o médico entrou na bodega e mirou o panorama, preguntoulle ó Fujimori que fora o que pasara alí.

-Eu taba aquí e o señor Guindastre tiña calore e baixouse de pantalóns e caiu aí coma un mallo, e xa non se ergheu. Eu non sei que lle pasou.
-¿Tiña calor? ¿e por qué non quitou a camisa en vez dos pantalóns?
-Tería calor nas pernas.
-Xa, xa.

Don Parafuso examinou ó vello e chegou a conclusión de que morrera dun ataque ó corazón.

Fujimori gardoulle tres días de luto, pero quedouse co susto pra sempre.