Un gigoló en bicicleta

Fujimori era un rapaz bastante fino para pretender ser parvo.
Tiña unha paguiña e vivíache ó día.
Gustáballe moito andar na bicicleta e tiña el un estilazo pra darlle os pedais que xa quixeran moitos.
A súa técnica consistía en dar unha pedalada e esperar ata que a bicicleta perdera vano pra darlle outra, así, ó mellor, podía recorrer a distancia dun kilómetro con catro pedaladas.

Fumaba bastante e estáballe prohibido beber, porque cando o facía púñase parvo e as veces ata violento, pero el conseguía chuchar indo polos bares a beber café con gotas, e acaba acelerado e borracho todos os días.

De cando en vez, Fujimori, deixábase levar pola súa fantasía e imaxinábase galante e ben parecido, o carón dunha fermosa rapaza a beira do mar, ¡el que só coñecera as Pozas da Carroucha!
Colleríalle da man, como vira facer nunha película a Cary Grant, e estamparíalle un cándido biquiño na meixela.
Todo moi católico.
Tamén tiña aspiracións poéticas, e inda que non moi ben, escribira unhas cantas estrofas que interpretaba para un público entregado, formado por varios cans e unhas poucas galiñas, como un auténtico declamador grego.

E así pasaba o tempo.

A parte da paga que tiña por “parvo”, Fujimori sacábase uns cartiños pola súa conta facéndolle favores a algún que outro veciño.
O que mellor lle pagaba era un velliño do barrio do Trancón, tiñan unha relación profesional baseada na discreción mais ca outra cousa.
O choio consistía no seguinte:

Fujimori ía a súa casa tres días por semana para darlle polo cu ó vello na bodega, e este pagáballe deixando un billetiño debaixo dunha tella, que Fujimori collía ó día seguinte cando daba o seu paseo en bicicleta.

As veces que non ía na bicicleta, era porque na noite anterior tíñanse cambiado as tornas e alguén lle dera polo cu a el.

Esta felicidade íase truncar

Sucedeu que, unha noite, cando Fujimori e mais o vello andábanche a brincar na bodega, o vello quedouse teso e Fujimori non se deu de conta ata rematar a faena, cando o soltou, o velliño caeu redondo no chan da bodega e quedou alí escandornado cos pantalóns polas canillas e o cu ó aire.

O rapaz achegouse a el asustado, deulle uns toques coa puntiña do pé, pero o home non se movía.
Morreralle no medio do acto.
¡Matárao el de gusto!

Fujimori colleu a súa bicicleta e marchouse á buscalo médico, desta volta dáballe ós pedais coma calquera outro mortal.

Así como chegou á casa do médico, petoulle na porta e abriulle a criada.
-¡Dighalle a Don Parafuso que o señor Guindastre ta tirado na bodegha e non se erghe!

Cando o médico entrou na bodega e mirou o panorama, preguntoulle ó Fujimori que fora o que pasara alí.

-Eu taba aquí e o señor Guindastre tiña calore e baixouse de pantalóns e caiu aí coma un mallo, e xa non se ergheu. Eu non sei que lle pasou.
-¿Tiña calor? ¿e por qué non quitou a camisa en vez dos pantalóns?
-Tería calor nas pernas.
-Xa, xa.

Don Parafuso examinou ó vello e chegou a conclusión de que morrera dun ataque ó corazón.

Fujimori gardoulle tres días de luto, pero quedouse co susto pra sempre.