Sigo pensando no malísimo que é madrugar.
Non mo quita nadie da cabeza,
ademais, considero que perturba as facultades mentales e físicas hasta o mediodía polo menos.
Xa é un logro pra min recoñecer onde desperto, despois penso en porqué teño que erguerme tan cedo se é sábado,
cando caio na conta de que é martes xa levo uns bos 10 minutos de reflexión sobre o tema.
Non desperto nin debaixo da agua.
Logo cheja o ritual de prenderlle lume a taza, vota-lo azúcar no cazo ou revolver o azucareiro.
¡Pricioso!
As veces meto a taza na panera.
Acto seguido paralízome no medio da cociña intentando saber pra onde queda o Norte.
Cando por fin arranco, xa levo posto o piloto automático, e atópome de repente pasando por diante do Witiza sen darme de conta de cómo chejei alí.
Pues a mi no me importa madrugar,aunqu prefiero que sea para ir a San Nomedio que ir a currar jejejeje.
ResponderEliminarUn abrazo.
Bueno, se é pra ir a Sandomedio inda ten un pase.
ResponderEliminarO trance de abandonar a cama e asumir que empeza un novo día sempre resulta traumático, sexan as 10 da mañá ou as 4 da tarde, jajaja. Saúdos
ResponderEliminarJeje,
ResponderEliminarsobretodo con resaca...