Fijeime o outro día nun detalle:
Se te quedas mirando con cara de mala ostia pros ollos da xente,
case todos apartan a vista e sigen o seu camiño sen mais.
Antes desta domesticación e facendo o mismo experimento,
probablemente chuparias unhas ostias.
Maravilleime da facilidade que temos de andar pola vida sen pilixar.
Inda que te empurren nun local ou te esmajen un pé.
Caso aparte sería colarse no ambulatorio, onde a xente maior,
a quen xa lla suda todo,
pode tranquilamente chejar as máns por menos dun pitillo.
¿Domesticación? No lo creo, al final es miedo a que nos partan la cara y que el resto nos juzgue por violentos...
ResponderEliminarPartindo sempre de que se trate dunha persona equilibrada e dentro dos baremos de racionalidad mais ou menos impuestos.
ResponderEliminarE tamén penso na domesticación desde o punto de vista de que somos animales pero non, porque estes se supón que non teñen medo a que lles partan o fuciño.
Ou si.
ResponderEliminarNo he tenido animales de compañía en casa pero mi abuelo dice: "vouche dar un par de capons tras-las orellas como os cans, xa veras como aprendes..." va a ser que sí tienen miedo también.
ResponderEliminarOs cans están domesticados cona nós e por iso teñen medo.
ResponderEliminar