Pagar por soñar

Sempre me gustou o cine, bueno, as películas.
Supoño que porque saes un pouco da túa vida, méteste na dos outros,
e podes soñar durante un espacio de tempo considerable.

Non sei cómo, pero un día se mais, jodeuseme o choio.
De repente non era capaz de mirar unha película sen preguntarme cánto cobrarían eses fulanos, xustiño no medio dunha escena dramática ou de tensión, atopábame pensando na nómina dos actores e comparándoa coa miña.
E xa non tiña forma de parar de pensar niso.
Empecen a mirar so pelis antiguas, en blanco e negro, quería comprobar se era capaz de concentrarme millor sabendo que aqueles actores xa non cobraban nada e que estaban a dous metros baixo terra, polo menos niso eu tiña ventaxa, supostamente.

"O millor inda queda algún vivo"-calibraba eu, e cada vez miraba películas mais vellas.
Isto empezou a extenderse, cando escoitaba música, lía un libro, miraba un partido, etc,
Tiven que paralo porque eu necesito soñar e no mundo diario non hai muita facilidade pra iso.

Así que en vez de pensar nas dichosas nóminas, decidín por os soños no mais alto da lista.
Custoume un pouco enganarme de novo, pero non hai cartos que o pagen chacha.