martes, 27 de octubre de 2009

Pagar por soñar




Sempre me gustou o cine, bueno, as películas.
Supoño que porque saes un pouco da túa vida, méteste na dos outros,
e podes soñar durante un espacio de tempo considerable.

Non sei cómo, pero un día se mais, jodeuseme o choio.
De repente non era capaz de mirar unha película sen preguntarme cánto cobrarían eses fulanos, xustiño no medio dunha escena dramática ou de tensión, atopábame pensando na nómina dos actores e comparándoa coa miña.
E xa non tiña forma de parar de pensar niso.
Empecen a mirar so pelis antiguas, en blanco e negro, quería comprobar se era capaz de concentrarme millor sabendo que aqueles actores xa non cobraban nada e que estaban a dous metros baixo terra, polo menos niso eu tiña ventaxa, supostamente.

"O millor inda queda algún vivo"-calibraba eu, e cada vez miraba películas mais vellas.
Isto empezou a extenderse, cando escoitaba música, lía un libro, miraba un partido, etc,
Tiven que paralo porque eu necesito soñar e no mundo diario non hai muita facilidade pra iso.

Así que en vez de pensar nas dichosas nóminas, decidín por os soños no mais alto da lista.
Custoume un pouco enganarme de novo, pero non hai cartos que o pagen chacha.

5 comentarios:

  1. Entonces los actores son prostitutas que venden sus cuerpos y sus vidas por hacernos soñar (o por lo menos por hacernos olvidar)…

    Y Saramago es una puta porque escribe por dinero… y Caetano Veloso o Sabina (vale, este puede ser puta de verdad que se vendió a los príncipes) cuando nos llevan por sus versos…

    Todos nos vendemos por dinero… pero lo intentamos ocultar.

    ResponderEliminar
  2. Exacto,
    a diferencia está en que eles pódense comparar con bailarinas de barra americana ou acompañantes de alto standing e a nós dannos polo cú segido.

    ResponderEliminar
  3. Perdona monina pero habla por ti, que aquí una tiene mucha clase (voz choni-poligonera)

    ¿Y qué le vamos a hacer? ¿Hacemos una Revolución?

    ResponderEliminar
  4. Claro,
    unha revolución silenciosa,
    que non se dean conta de que andamos nella.

    ResponderEliminar
  5. Vaya dos, pues a mi me encanta el cine y me importa un huevo lo que cobra alguien para hacerme soñar.
    Un saludo.

    ResponderEliminar