Noiteboa

Situación:
1 Tenda-bar calquera, non se dan nombres, televisión coas noticias a todo tren. Día de noiteboa...

-Anda o Rajoy a falar dos soldados eses que andan pra alá na quinta ostia.
-Pero ¿quen os soldou entón?, ¿non poden vir pra cá?
-Non home, escuita, non é o mirmo soldado ca soldador.
-Eu mirara unha pelicula buísima que era o "Soldador Universal", que andaba a enredar cuns electrodos ou a virgen.
-Pois sería coa virgen.
-Arrequichaba aquelas pernas que era 1 jloria miralo oes.
-Bueno pero, ¿a que hora é o discurso do rey?
-Este ano sale a falar a cabalo dun elefante, disque.
-A min dame injual o rey, ca Miliki de borbón ou o Langarín, xa lle poden dar polo cú a todos.
-Cala que inda dan as jracias.
-Eran capaces os hijos de puta.
-Janan un bo sueldo.
-¡Cajo en dios!
-Mándalle outra.

Entra unha señora, cara de vir da misa, mirada desigual.

-Boas tardes.
-Boas si, depende pra quen.
-Quería unha barra de pan
-Xa non queda
-Andamos a ajarrarlle a sotana o cura e quedamos sin pan.
-Eu non lle ajarro a sotana ó cura.
-Non a de ser por janas.
-Escuite, eu non lle falten o respeto.
-Ese é o problema neste puto país
-Boas tardes, marcho por onde viñen.
-Xa é muito dicir.


Señora deixa o local ofendida, pero cheiña de razón.

-Esta é 1 hija de puta de cuidado, conozoa eu, e desas fruncidas, cada burro no seu mollo, rachala alpaca o medio e andando.
-Bueno, non te fajas mala sancre.
-O que é malo e o viño ostia, vota outra "chiquita" dime porque...

Russian Bomber

Que raza más extraña
todos tienen la misma cara,
dicen las mismas cosas,
follan con la misma tía
y todo está ya escrito aquí
con letra pequeña.

Sólo confío en mis zapatillas
¡Maldita dislexia!

Dos mujeres
hablan a mi lado
hablan sin parar
hablan de sus novios,
de sus maridos
y sus amantes
son la ostia en resumidas cuentas,
teñidas del mismo color
y triunfando de la misma manera.

Y cada vez escribo peor,
pero ellas no se dan cuenta
expanden su monotonía
por encima de la mesa.
Me dejan acojonada
agarrada a mi cerveza.

Mientras tú servías en Vietnam
yo chupaba cubalibres en el Chilaba amigo.
Lo dejo todo para la barra del bar
y los Charlies en mi cabeza.

¡Prepárame un Russian Bomber
como tú sólo sabes!
Puede que haya perdido 1 tornillo o 2
y además,¡me cago en dios!

make the pear?

Inglaterra.
Pois si, eche un país ben coidao,
parece Galicia, pero con xeito, eu que sei.
Alí non te perdes inda que estés ata arriba.
Isto, curiosamente, comprobeno varias veces.

O día ca miña prima a mais nova tiña que volver pa España acabamos coas pintas todas do Pub.
Ibamo-las dúas arrastro xa polas calles,
recordo que caímos a rebolos polas escaleiras dun autobús de 2 pisos
iso si, dixémoslle "Thank you" ó fulano do bus porque por aquel entonces eramos super-educadas.

Íbamos a tumbos hacia casa, cando vislumbramos unha festa nun piso cheiño de fulanos,
un deles asomouse e fíxonos acenos pra que subíramos, ou iso interpretamos nós.
Alá fumos coma fuejos, aqueles rapaces tiñan un cutis extraordinario,
entre eles estaba Chris, un rapás carismático que lle daba o alcolismo con muita personalidad.
Justábame.

Mentras miña prima facía manitas cun tal Shane, que bebía té por certo, eu dedicábame a vagar de man en man, andaba bastante libremente polo piso, recordo que pra ir ó baño tiña que pasar por riba dunhas poucas de camas nas que se estiraban sendos jichiños que non sei que facían alí, pero pasei unhas cuantas veces... ajora que o penso, pode ser que nin siquiera fixera falta pasar poriba eles, pero eu considerei que era necesario.

Nun destes viaxes atopeime con Chris tumbado alí e fixen unha parada no meu periplo.

Non recordo moi ben que clase de conversación intelectual tivemos, pero si que me dixo que tiña unha moza danesa escultural e que por favor lle dera un abrazo, non lle mirei relación ó asunto, pero dinllo.

Estivemos así un bo anaco, entón escuiteno roncar e quedeime a mira-lo con ollos febriles por supuesto, pensei en propasarme con el dalgunha maneira, pero xusto cando xa estaba agazapada coma 1 loba, fun testigo dun acto extraordinario:O Chris fíxose 1 pera dormido.

¡Sí señor!

Quedei hipnotizada.

Miráballe pra cara e pras mans case o mesmo tempo, non sabía onde atender.
Retorcíase, xemía baixiño, aquela man era máxica, eu intentaba aprender o mais posible daquela técnica, pero a situación superábame.
Imaxinaba ós seus antepasados facendo lume dun pedernal coa misma intensidade.
Era 1 chulada, sentenme na cama, pillei uns manises e observei tranquilamente as evolucións de Chris no seu onanismo onírico, aquilo non tiña fin.

¿Cómo é posible que non esperte machicándose desa maneira?-pensaba eu-Pero ti fíjate nisto, co fríos que parecen os ingleses, ¡isto é puro fuejo!

Tamén me preguntaba se os demais rapaces tiñan estes auto-ataques e non se lembraban despois.
Dábanme janas de tomar notas.

Cando todo este despliegue rematou, collín a miña cerveza e mandeille un trago largo, aparteille o pelo dos ollos e dinlle un bico.

Lojo respirei.

Marchei pra casa coa miña prima pensando no muito que aprende un viaxando e no ben que o debía de pasar a tal danesa.

A pandereta

O outro día recordei un suceso que precipitei eu
estando en 4º de E.G.B.
Si.
É ese curso no que todavía andabas en mandilón, pero xa tiñas compañeiras que puñan sujetador.
En 4º soltas unha persona no medio de tripi e non se dan conta.

Eu sempre fun de raza tímida a mais non poder, cada vez que me sacaban á pizarra facíaseme un nudo no estómago, sufría, quedaba sen respiración e tiña varios ataques seguidos ó corazón, en fin, resumindo, non me gustaba un carallo estar diante da xente como se fora un tiro ó pichón, por iso o que fixen en 4º non ten pés nin cabeza pra min.
Fun víctima dalgún tipo de posesión.


O caso, unha tarde levaba eu unha pandereta na mochila, que carallo facía alí aquela pandereta inda non o sei hoxe, pero alí estaba, e deume por coller e levantarme do meu sitio sin que ninguén mo mandara previamente e achejenme a profesora.

-Señorita-díxenlle-eu teñoche 1 pandereta.
-Ah muy bien, me parece muy bien.-Ela érache de Pamplona.

Houbo aquí un silencio.
Como miraba que non daba arrancado, insistinlle.

-Pero mire que a teño aquí, na miña mochila, se quere podo tocarlle 1 peza a enredar.

Miroume como quen mira un sabañón.

Sen esperar resposta, non fora a ser que se me enfriara, saqueime de pandereta e empecei a darlle diante de toda a clase, de ves en cando mollaba un pouco os dedos, como lle mirara facer á miña abuela, e veña, zumba pra diante.

De repente 2 chavalas de Fornelos, que tiñan sempre uns coloretes bastante sospechosos, saíron á pizarra e mandáronlle un punto alí de tacón, e outra rapaza de Rubiós, famosa por vir sempre en pantufas, espetoulle unha cantija de quilla que nin que fora ensaiado.

Nisto, apareceron as de 5º, que estaban porta con porta con nós, e escuitaron o barullo.

Ala vai, aquilo era un batifundo que nin dios, sacáronse unha bolsa de castañas, xa unhas a cabalo das outras, furando polo medio dos pupitres, eu que sei, unha orgía escolar e eu seguía alí dándolle a pandereta con toda a alma.

As profesoras quedaron a abanicar arrimadas á porta, (a outra era de Valencia), supoño que consideraban 1 vía de escape segura e non me extraña considerando que asistían a unha ida de olla colectiva en mandilón.

Pieces

Pieces.

Just find pieces.
Not yours, or his or theirs
or could it be?

Just pieces
and I dont know what kind
of history I could create from these

Pieces


Not even find the whole meaning
when I try to fix them.
There´s something missing
or is it my mind?

In pieces.

Sed

Follármelos a todos
con rabia,
con saña
hundirlos en la sima que soy.
Y perderlos en esa oscuridad que me corroe.

No me va a dar tiempo, lo sé,
pero lo intento.
Como una salvaje, agarro lo que puedo,
lo que puedo.
Saco mi escoria a paseo, bien vestida.
No me observan.

Abrirme el pecho y que salga el monstruo,
que salga el monstruo que vive dentro,
sediento.

Y tiene sed de sexo.

Ulos?

Meu avó quería ter un rapás pra ir instruíndoo na vida nas cousas simples coma trosegar o viño ou ir de putas.

Era un día de marzo e na casa había un feixe de xente, meu avó salvouse porque desta volta á miña tía Inés faltáballe inda un mes para parir ela, xa que tivera que facer de comadrón da outra ves, un fallo de cálculo, así que meu avó puido dedicarse todo o día a chiclear ó grande.

-¡Xa naceu e é un rapás!-dixo a miña tía.
-¿é un rapás? ¡un rapas!-meu avó pegaba pinchos pola sala agarrado a Manuel do Piriquillo, un grande amigo del -¡é un rapás Manuel!
-Mira que feo é o condenado- dicía tía Inés arregañando os dentes.
-É feo mirmo, cagho en dios- sentenciou Manuel- pero ten uns collóns coma un burro.
-¡Sae o pai!, ten de ser, vamos Manuel que isto teño que celebralo.

Marcharon os dous pra a tenda da feira e invitaron a chiquitas de viño toda a tarde, meu avó non paraba de repetir que tivera un fillo que era feo coma a cona que o votou, pero que tiña uns collóns coma un burro e así ata a noite.

Xa todo o mundo sabía na parroquia que Santiago da Encurcillada tivera o rapás mais feo do puto mundo, pero que considerando o tamaño dos seus collóns iso era o de menos, pois con esas dimensións estaba destinado a triunfar por todo o alto.

-¡Sae o pai me cagho en dios!- repetía Manuel entusiasmado.
-¡Outra!- gritaba meu avó agarrado a barra polos dentes.
-Noraboa Santiagho, unha colloada coma esa non se mira todo-los días- lostregaba Manuel coma se estivera a falar dun boi nunha feira.
-Non teñas medo, non hai en toda a comarca cousa inghual.

Xuntáronse na tenda unha enchenta de xente que bebía ata polas orellas.
A señora María non daba a basto, pois había mais fulanos alí que nunha romaría.

-¡Polos collóns do burro!- cacarexaba meu avó.
-¡E polos do pai!- ruxían todos coma tolos.

Cando saíron pola porta da tenda, os que atinaron con ela á primeira, foron tropezando en manada ata que cada un tirou pro seu eido ou pro galiñeiro mais cércano.

Meu avó agarrado a Manuel e viceversa.

O chegar a casa, miña avoa chamou polo meu avó cun fío de voz bastante sospeitoso.

-Santiagho, Oia, mira ben pro teu fillo a ver que lle atopas.
-Que lle vou topar, que é un autentico macho.
-Mírao ben.

Pero meu avó ía cego e non lle miraba nada en absoluto.

-Vos non dicíades que era un home, que tiña uns collóns que era un fenómeno, mírallos ben, porque é unha raparigha.
-¡Cómo que é unha raparigha!- a meu avó baixoulle todo de golpe.
-Funo cambiar e mireino ben e ou naceu coa conicha inchada ou caíronlle.
-¡Ti seica me jodes!- meu avó zampouse sobre a criatura hermafrodita que mais tarde sería a nosa nai e efectivamente comprobou que era fea coma o demo, pero que inda poriba tiña cero collóns.


Conta miña avoa, que meu avó andivo varios días co sentido virado a falar so e buscando os lexendarios collóns do seu fillo coma se fose o santo grial.

Formijas

-O outro día estiven oservando ás formijas e chejei a conclusión de que están mal orjanizadas.
-¿Por qué?
-Dan voltas e voltas pro mirmo lado, non chejan a ningún sitio, pasean o redor dunha pedra todo o día, eu que sei, estiven sejindo a unha que levaba outra formija doutra raza na boca, toda enjruñada, e deu mais voltas ca unha mona e non saliu do sitio, derónme janas de decir, ¡vaite co teu puto cadaver a tumá polo cu por ahí adiante! -Non teñen mamoria ningunha.
-¡Ningunha!
-Non sei que fan todo o puto día pra ahí a dar voltas.
-E despois póñenas de ejemplo de organización e de traballo.
-Si, tipo alemáns e fijurate ti como será iso realmente.
-Xa che dijo, oes, ¿e se fora unha formija a Merkel, de que raza viría sendo?
-Sería desas de cu rubio.
-¡Mimá!

Dos en cabestrillo, abrazados y una mula que camina engraciada con dios. Saldré de la tumba, saldré y nada volverá conmigo cuando muera en lo alto de un castaño. Me haces la señal de la cruz con tu saliva, y no sé nada, soy ventana, soy ventana, soy ventana.

Déjame actuar Obrar en silencio Con mi túnica transparente

Feng-shui

Tódalas mañáns, ahí hacia as 7 + ou -, desperto coa sensación de que non me corresponde ter corpo, noto que son un ente inerte que nin siquiera é capaz de coordinar os dedos dos pes, joder. Entón véñenme a cabeza un montón de plans, excusas, subterfugios etc pra quedar a dormir pra non ter que marchar po choyo, (xa sei, que sorte ter choyo e tal nos tempos que corren, debía de dar gracias a dios, cun canto nos dentes, non me podo queixar, quen lle dera a outros... en fin) o caso é que por mais voltas que lle dou o fin téñome que vestir a toda ostia e empezar co estres diario de atopar sitio pra aparcar, chegar a tempo, lava-la cara, a muda limpia, etc. Estando así, pensando nestas cousas, recordei os temas do Feng shui, sobre a colocación estratégica do mobiliario pra que as energías fluyan de tal xeito que a túa vida vaia millor, que sea unha autentica gloria vamos, e si, creo nisto porque teño un ejemplo clarísimo, e non vou dar nombres, ímoslle chamare Cropán,iso. Este home ten a súa habitación colocada de tal xeito que pra el levantarse é unha cousa extraordinaria, priciosa. Á beiriña da súa cama no canto de ter a típica mesita de noche, ten unha neveira piquirrichiña, desas de antes co congelador tipo buzón de correos, e alí garda, a parte do certificado de nacemento, varias botellas de viño, cerveza e licores varios. Enriba da neveira tenche el un tocadiscos, de tal forma que cando da media volta e sacude unha man, tropeza coa agulla e vota o tocadiscos a andar, entón a ritmo de cumbia, abre a neveiriña e saca a medicina que ten alí gardada, inmediatamente recobra a vida toda e salta da cama cunhas maracas e a camisa hawaiana posta rumbo á cociña, probablemente alí machica estilosamente unhas laranxas coas maracas pra facer zumo e lárgalle un peta alegremente. E a vivir!

Vida lumpen

Choyo.Hora do xantar.

3 personajes que anteriormente iban de menú do día, e que debido a crisis teñen que aforrar jastos, deciden comer no curre.
Levan tapers de diversas formas e tamaños e séntanse nunha sala tipo fax pra darlle o dente.


personaje 1:eu truxen uns brecols, voulles dar jas aqui no micro.
personaje 2:pois eu onte non tiña janas de na, menos mal que había por alí unhas lechujas xa cortadas e dixen eu:pois ajora mandolle poriba unha lata de bonito y fiesta!
personaje 3 (atragantándose cun grano de cus-cus):A verdad é que somos uns putos lumpens, pero claro antes levábamos un tren de vida que nin dios!ajora xa estamos mais acordes ás nosas nóminas.
personaje 2: Xa che dijo!tipo ministros case.
personaje 1:estes brecols fumejan, ¿canto tempo hai que darlle ó micro?
personaje 2: 1 minuto disque, ti non te estarás pasando?
personaje 1 (sacando unha mastrujada negra do micro):pois vai ser que non.