Foskitos acababa de ter outra ostia coa moto, pejouse un viaxe na saída dunha rotonda e aterrizou sen esforzo na terraza dun bar
-¡Voei!-foi o primeiro que dixo despois.
Xa tiña medio corpo composto de pezas de ferro e aljún tornillo.
Recordo que estabamos sentados todos nunha mesa que había fora a mirar o paisaje.
Somos muito de paisajes.
Foskitos 5 levaba unha chupa de pitrinas e cheiraba a colonia.
-Hoxe vou de nenas-explicou.
O Polispán votou a rir.
-A última vez que fun alá, taba alí unha chorbita que me fixo un número que ¡mima!
-Non a ser pa tanto, faríache o lógico coma a todo o mundo-dixen eu.
-¡Fíxome si, fíxome uns virajanchos o redor miña...bufff!
O Foskitos xa empezaba a quentar motores.
-Púxoseme enriba, así.-Foskitos levantouse da mesa e ajachouse no chan pra escenificárno-lo choio-Eu taba tumbado, bocarriba, atento, e ela ajarrou e ¡trau! xa me colleu por banda e veña, ¡zris, zras, zris, zras!
Pra darnos unha idea mais aproximada do que sucedera alí, Foskitos 5 cambiou de registro e meteuse no papel da chorbita.
-Ela así-empezou a move-la cintura como se bailara unha lambada-isto disque que se chama o helicotes-clarificou.
Estabámo-los tres a tomar anotacións daquel sistema, Foskitos tocabase os pezóns eretos, sejún decía iso pon muito.
-¡Entón xa collemos vano e duramente!
¡Cómo sudaba naquel chan!, Chejou a Señora Lola cos cubatas xustiño cando Foskitos 5 taba a pinar unha baldosa.
-Bueno, bueno, parece que vai cambia-lo tempo-dixo Lola pasando poriba do Foskitos cuidadosamente-¿e vos qué, tades traballar?
-Aquí o único que traballa e el-dixo o Mococo sinalando po chan.
Foskitos sejía dándolle a base de bien.
Xemía.
-Pois nós queríamos mata-lo porco este sábado-comentounos Lola como se tal cousa-a ver se hai suerte.
Foskitos 5 flexionaba sin parar, táballe sacando brillo a aquel chan coma unha pulidora.
¡Era un frenesí!
Entón escuitámolo oubear a tutiplén, extendeuse o eco polo valle todo da Estrema.
Quedamos parvos coa boca aberta a mirar pra el que se deixou cair resoplando.
Fíxose un silencio destes compactos e entón Foskitos manifestouse.
-¡Corrinme macho!
A señora Lola votuo a rir e díxonos:
-¿Queredes uns manises?
