Hereje

Era domingo.
Isto quería decir que meu abuelo collía a palangana,
raspaba a barba da semana,
frejaba a cara lojo cun salpicazo de ajuardiente e pista.
Xa estaba jicho pra dalo borde.

Pero non.

Ese domingo tiña outros plans desarrollados.
Eu xa o ventaba cirmando pola semana, que case non se dera ó funil como era habitual.
Díxome así tan pronto o mirei sair bodeja fora:

-Mijiña, voume cajar en dios e na virgen, e voume cajar na cona que me botou.

Entendinllo perfectamente porque levaba postos os dentes postizos.

A renjlón sejido enjanchou a escaleira de matar o porco.
Enfiou po portal da nosa casa, que tiña unha crus espetada,
xa que polo visto, vivira un cura aquí a priori.

Meu abuelo non podía velos diante, miña abuela era fan.

Eu marchei atrás del, justábame ir con el os choios e ademais tiña iniciativa.

-Asujétame a escaleira que xa estou hasta os putisimos juevos-cuspiume de quilla.

Subiu o alto do portal e enjanchouse a crus.
Empezou a abanicala, dáballe vano coma quen quere arrincar unha muela.

O primeiro facíalle a pera a crus, lojo xa parecía que a iba virando,
abanaba un zijallo e tal.

A min pareceume un joby coma outro calquera, coma ir o chilaba por ejemplo.

Nisto apareceu miña abuela que inda tardou un chiquiño e darse conta da situación.

-¡Santiajo! ¿Que estás a facerlle a crus?, baixa pra baixo, non fajalo parvo anda.

Meu abuelo calado, a beillar coa crus, aquilo projresaba.

-¡Ai dior mio, que casa derjraciada a nosa!-Botaba as mans a cabeza, eu inda sujetaba a escaleira, por inercia-canta miseria pra este eido, ¡Santiajo, mira que dios está enriba!

Foi decir iso, en plan Escarlata Ojara co navicol na man e trau, volaivai Santiajo e a crus portal ebaixo.
Cairon tan ben, que chejaron o chan a un tempo.
Con muita elejancia meu abuelo abriu a cabeza contra a puta crus, aquilo foi mui simbólico.
Unha catarsis casi.

A miña abuela deixou de laiarse, cruzou os brazos poriba do mandil e díxolle:

-Tache ben, por hereje.

E marchou botarlle unha acha a lareira.

Heineken

Acababa de deixalo a moza, e viña cunha turca que nin cristo.
Chejou no coche do Pelico.
Antes de parar xa se zampou a rebolos porta fora coma un can.
Oubeaba.


-Non fajo nada del-dixo o Pelico que tamén viña pra dar unha extremaunción.
-Joder, deulle forte desta volta.
-¿Forte? isto non é nada

Tan pronto considerou que xa se enfoscara sufi,
erjeuse e entrou pola porta pra dentro directo po baño.

-¡Ostia en dios! Non irá facer unha parvada, ¿hai navallas ahí dentro?
-A motoserra de cortalas uñas sólo.
-Bo, irá jomitar como lle corresponde.
-A cona, xa sabedes como é nestes casos que pode facer calquer cousa.

Era certo, doutra volta que tamén tivera un desenjano, chamáranos ó movil
e comunicounos que daljún xeito inexplicable se atopaba coa cabeza dentro dun contenedor
e que non había xeito de saír dalí, que por favor chamáramos a juardia civil.
Recorremos todo-los contenedores do Condado ata que o topamos decoljado dun.

-¿Pero como ostia fixo pra mete-la cabeza ahí?
-¿Eses non son os do cartón?
-Debeuse enjanar cando tirou o pitillo.

Puxamos por el, pero nejábase que seica que lle ibamos joder as jafas.
Tivemos que coller a navalla de enxertar e ampliarlle o buraco.
Cando por fin o sacamos non lle miramos as jafas por ninjún lado.

-Joder, ta tardando muito ahí dentro
-Tará a cajar-dixo o Nemesio que nestes casos era unha balsa de aceite.

Cando xa ibamos bota-la porta abaixo, apareceu todo serio.

-¿Qué tal me queda?-prejuntounos.

Ó principio non caíamos da burra, entón fijámonos que tiña outro aspecto.

-¡Ai mecajondios! ¿pero ti que ostia te fixeches?-O Pelico tronzaba
-Afeiteime.

Efectivamente, rapouse a barba e deixouse un bijote destes que che chejan as mandibulas.

-Dios que te fixo, pareces un gay polaco-espetou o Nemesio.
-Ostia, xa che dijo, e coa chupa de pitrinas que levas eu non te collo a dedo.
-Teleclu-foi o único que acertou a decir.

Nós sabíamos porque.
Cada ves que tiña problemas de saias, alá iba a seducir a Nita,
ela era coma unha esfinje, sempre tiña a misma expresión,
daba ijual que lle falaras de por o codo a remollo que de darlle polo cú,
e iso púñanos muito, que sempre tabamos a ver que lle podíamos soltar pra perturbala.

Entramos xa pa barra todos atrás del, sentouse elejantemente
metras non deixaba de pasala man polo bijote.
Nita mirabao sen pestenexar casi.

-Buenas noches-dixo a quinta ves que refrejaba aqueles peleiros estrambóticos-¿Qué toman neste pueblo os gays polacos?

Silencio.
Miraban un po outro sen mediar palabra hasta que Nita dixo sin dudar:

-Heineken.

Bilicol

"Este brazo dominoo eu"

Isto foi o que lle espetou Pancracia ó tipo que a atropellou.
Embestiuna ampliamente un viernes de bingo pola noite.
O fulano non daba creto.
Tras arrasala, mirou como aquel redullo con mandil andaba ás envoltas polo chan,
como se fora Chuck Norris a facer virajanchos,
alajando o brazo dreito totalmente no proceso.
De paso jodeulle un foco e o espello retrovisor.

-Ta lojo-soltoulle ela ó tempo que marchaba de quilla buscar pitillos ó Ghedas.

-Eu pensei que arrollara a un jabalí-confesou o conductor.


Cadrou que ela iba de luto e era practicamente invisible e inmortal.

Tiña uns 90 pico anos/cen, desaunaba viño tinto da mañán a noite.
Nunca tivo unha jripe, o día que lle botaron a casa abaixo
fijáronse que as paredes estaban sujetas polos jarrafóns.Viridico.
Tiña como aficións cair de jrandes alturas sin fracturarse siquiera
e facerlle visitas ós veciños ó chou.

-Un día tabamos a cenar no eido-contaba o Halitosis-e non entra a Pancracia polo portal pra dentro dreita á bodeja, marcheime atrás dela.

-¿Onde vai?
-Buenas noches-dime-Tranquilo que eu xa tomei o bilicol...-E veña coma un misil bodeja adentro.
-¿Que carallo de bilicol nin que virgen?


Tiven que ajarrala polo brazo e sacala pra fora arrastro,
díxenlle así:

-Usted se quere cenar con nós, pasa pra dentro, séntase á mesa como unha persona e cena, pero pra bodeja non a deixo eu ir.

E dime ela, "Eres un jrande hijo de puta"

-Lojo colleu e foi a xunto á juardia civil e denuncioume inda poriba, que seica a intentara violar.
-E dijo eu-dixo Ramón tras pousala chiquita-¿que cona é o bilicol?

Irmáns a manadas

¡Como vaia ahí vades saír polo tellado coma ratos!

Era o que nos decía o noso pai, casi non facía falta porque eramos unha recua de irmáns e ben podía ser que acabaramos saíndo polo tellado sin muito esforzo.
Cando ibamos de festa,por ejemplo, tiñamos que repartirnos entre varias, porque se chejábamos a cadrar todos na misma o torreiro era noso.

Durmíamos no fallado, pra un lado os homes e pro outro as mulleres, lojo estaba a nosa irmán Chita que era aljo indefinido.
Era como un cabalo, estaba a deixarse bijote, que disque lle justaba lapalo na hora da merenda, nunca lle mirei posta unha saia, andaba co mono do choio do noso pai, ou en chandal, cada ves que nós andábamos a porpararnos pra ir de festa soltábanos frases do estilo:

-¿Qué pandorcas, andades a buscar o apretador que puxa polas tetas pra riba?

ou

-Dádelle outra capa de barnís que inda se vos mira a cara.

Era tan femenina coma un capador de porcos.

Certo día a nosa irmán Iluminada intentou depilarlle as cejas, viu de volta cun ollo morado e decindo que teríamos que pechar a esa besta na corte do jando.
Nunca o fixemos.
Tiñámoslle cariño ó jando.

Unha noite chejou o eido apupando a dios dar e levando ás costas varios kilos de costilletas que janara a botar pulsos, sejún dixo.
Á nosa nai non lle chejaban as mans pra presinarse.

O día da primeira comunión hubo que atala entre varios pra espetarlle o vestido.
Traboulle ó cura cando lle foi dala ostia como era de esperar.
Na foto do album non sae ningún de nós sin aljún rabuñazo na cara ou un dente partido.

Ajora si, pra dar o servicio do sulfato non había outra coma ela.