O Casa Lola

Tabamos a mandarlle uns cubalibres, así a machada, eramos uns poucos, taba O Mococo, o Polispán, o Foskitos 5 e mais eu.
Foskitos acababa de ter outra ostia coa moto, pejouse un viaxe na saída dunha rotonda e aterrizou sen esforzo na terraza dun bar

-¡Voei!-foi o primeiro que dixo despois.


Xa tiña medio corpo composto de pezas de ferro e aljún tornillo.

Recordo que estabamos sentados todos nunha mesa que había fora a mirar o paisaje.
Somos muito de paisajes.

Foskitos 5 levaba unha chupa de pitrinas e cheiraba a colonia.

-Hoxe vou de nenas-explicou.

O Polispán votou a rir.

-A última vez que fun alá, taba alí unha chorbita que me fixo un número que ¡mima!
-Non a ser pa tanto, faríache o lógico coma a todo o mundo-dixen eu.
-¡Fíxome si, fíxome uns virajanchos o redor miña...bufff!

O Foskitos xa empezaba a quentar motores.

-Púxoseme enriba, así.-Foskitos levantouse da mesa e ajachouse no chan pra escenificárno-lo choio-Eu taba tumbado, bocarriba, atento, e ela ajarrou e ¡trau! xa me colleu por banda e veña, ¡zris, zras, zris, zras!

Pra darnos unha idea mais aproximada do que sucedera alí, Foskitos 5 cambiou de registro e meteuse no papel da chorbita.

-Ela así-empezou a move-la cintura como se bailara unha lambada-isto disque que se chama o helicotes-clarificou.

Estabámo-los tres a tomar anotacións daquel sistema, Foskitos tocabase os pezóns eretos, sejún decía iso pon muito.

-¡Entón xa collemos vano e duramente!

¡Cómo sudaba naquel chan!, Chejou a Señora Lola cos cubatas xustiño cando Foskitos 5 taba a pinar unha baldosa.

-Bueno, bueno, parece que vai cambia-lo tempo-dixo Lola pasando poriba do Foskitos cuidadosamente-¿e vos qué, tades traballar?

-Aquí o único que traballa e el-dixo o Mococo sinalando po chan.

Foskitos sejía dándolle a base de bien.
Xemía.

-Pois nós queríamos mata-lo porco este sábado-comentounos Lola como se tal cousa-a ver se hai suerte.

Foskitos 5 flexionaba sin parar, táballe sacando brillo a aquel chan coma unha pulidora.
¡Era un frenesí!

Entón escuitámolo oubear a tutiplén, extendeuse o eco polo valle todo da Estrema.
Quedamos parvos coa boca aberta a mirar pra el que se deixou cair resoplando.

Fíxose un silencio destes compactos e entón Foskitos manifestouse.

-¡Corrinme macho!

A señora Lola votuo a rir e díxonos:

-¿Queredes uns manises?