Fanta

-Andan todos acojonados- díxome o Pousas.

A súa felicidad consistía en alcoholizarse espontáneamente en calquer bar, a ser posible cos amijos. Tiña setenta e pico anos e nunca o mirei doblar.
Blanca pola mañán, tinto pola tarde, dúas de cada el solo e veña, laberinto a tope.
O médico xa lle dixera que non podía ter tanta felicidad.

-¡Me cajo no dios que os fixo!-espetoume a renglón sejido-ajora xa non podo contar nin cos amijos, eu si veño aquí é pra beber unhas botellas con eles, se eu bebo eles beben me cajo na santísima, xa lles dixen o outro día que estabamos aquí e collín catro chiquitas e empézame o Pelico, non, eu non podo que o médico quitoumo, que teño o fijado coma unha pelota, e vai e mírolle pra man e vexo que tiña unha fanta, díxenlle así: nunca pensei que chejara este día.
-Iso pensei eu o día que miña nai afeitou o bijote.
-Teñen medo da morte, pero ¿qué contrato teñen coa morte?
-Creo que é fijo discontinuo.
-Pois o meu fíjado é por obra e servicio e de momento non ten vacacións.

O Pousas valdrucou a taza en dous trajos e miroume fijamente.

-Unha Fanta tiña na man, eu pensei que me daba mal hasta.