jueves, 25 de febrero de 2010

miércoles, 17 de febrero de 2010

Cuatro miserias


Cuando desperté, volviendo a ser persona de nuevo, visioné lo que parecía ser un desfile de gigantes.
Pele estaba a mi lado fumando un pitillo imaginario.
Había dejado el carromato pendiendo de un hilo, sobre el vacío de un precipicio.

Me quedé sin palabras.
Intenté disimular masturbándome con fruición, pero estaba empezando a sospechar que, debido a esta personalidad onanista, los cartílagos de mis caderas estaban sufriendo un desgaste descomunal para mi edad, pues yo era una muchachuela.
El carromato bailaba conmigo.
Por desgracia, tuve que parar repentinamente ya que con aquella “artistada”, estaba poniendo nuestras vidas en peligro de precipitarnos por el barranco.

-¿Serán esos gigantes, Pele?
-¿Los que nos siguen, quieres decir?
-Sí.
-No lo creo, no serían muy discretos.

Y a decir verdad, no lo eran.
Cruzaban las montañas como si de una llanura se tratara, el agua de los lagos apenas eran charcos a sus pies, hasta las nubes se hacían a un lado.
Se levantaban sirocos a su paso cada vez que respiraban y, en conjunto, aquello era una orgía de acontecimientos.
Sin embargo, Pele se mantenía impertérrito ante aquel despliegue y fue sólo cuando vio lo que sigue, que se desató en él la ilusión de un infante, ¡pues he aquí que aquellos colosos, en lugar de cantimploras, llevaban colgando enormes bocoyes de vino!

“¡Milagro!”

Vociferaba Pele al ver tales prodigios.

-Esperaremos a que estén dormidos.-me insufló en un oído.

Enderezamos el carromato y decidimos seguir a los gigantes.
Era bastante imposible perderlos de vista, por otra parte.

-Ahí debe de haber unos cuantos cabazos.-Cubicó.
-¡Una Bicoca!

En estos pensamientos matemáticos andábamos entretenidos Pele y yo, cuando vimos dos figuras furtivas arrimadas a un matorral.

Una vestía toquilla y la otra sandalias.

Pequeñín y El Mesías husmeaban el aire cogidos de ganchete.
Tenían buen aspecto.
Nos saludamos varias veces.
También ellos andaban de cacería y decidimos unir nuestras flaquezas para hacernos con el botín.
Felicitándonos por esta idea, y sellando nuestra palabra, dimos cuenta de lo que quedaba del garrafón del buhonero, así como de buena parte de una botella de coñac que traía El Mesías disimulada entre sus quijadas.
Pele efectúo un mini-milagro y nos proporcionó una media merienda.
¡Todo era algarabío a nuestro alrededor!

La procesión de gigantes avanzaba despacio.
Sus enormes cuerpos se interponían entre nosotros y el sol, por lo que pasamos a oscuras buena parte de la tarde.
En el bolsillo de Pele ardía una yesca.

El Mesías sacó su baraja y yo me di cuenta de que mi chal peligraba.

No nos dio tiempo de ponernos místicos ya que nos sacudió un terremoto particularmente.

-Los niños se están acostando.-balbuceó El Mesías refiriéndose a aquellos fenómenos.

Los cuatro nos pusimos alerta y saltamos dentro del carromato como fuegos.
Nos dirigimos raudos, veloces y acleopatrados hacia dónde venía el ruido.

Para llevar a cabo mi hazaña, me atavié con la pelliza de una loba.
Pequeñín y El Mesías, degollaron sendas cabras y Pele se cubrió con la piel de un caribú.

-Así no nos olerán.

“¡Que espectáculo!”

No había tierra suficiente debajo de aquellas moles.
Hubo que estirar el mundo por los lados.
Prácticamente, ocupaban todo lo que nuestros ojos podían ver.
Tomaron por mullida hierba un gran bosque de secuoyas, pues eran, en verdad, eminentes.
Observamos, obscenamente, cómo algunos se daban a la bebida con ansia, siendo sus gargantas prodigiosas bombas de achique.

Esto nos puso muy nerviosos.

Para calmarnos, que no distraernos, dimos buena cuenta de la botella de coñac y Pele materializó una petaca de sake y unos manises.
Yo bailé la danza del vientre y El Mesías y Pequeñín interpretaron un minué para tres cuerdas.

Nos quedamos sin licor.
Empezamos a pensar que peligraba nuestra misión.
Nos abofeteamos por turnos, porque estábamos histéricos.
Llevábamos varias rondas, cuando nos sobrecogió un silencio abrumador, que duró un instante, enseguida escuchamos un soniquete como de jadeos silbantes.

Nos precipitamos al suelo por la onda expansiva de aquellos ronquidos de ultratumba.
Tuvimos que amarrarnos con sendas cuerdas para poder maniobrar nuestros miembros.
Así, a lo loco, llegamos lo más cerca que nos fue posible de los gigantes y yo conseguí aferrarme a un bocoy, como un náufrago a una tabla.
Pele me ofrendó su navaja y empecé a cortar las cuerdas que aprisionaban aquel tonel.

Tan pronto como se liberó de su yugo, nos abalanzamos en tropel y rodamos, atolondradamente, con el barril, hasta toparnos de vuelta en nuestro carromato.

Ni que decir tiene que nos dimos al vino como locos y al mismo tiempo, con bastante clase.
Decidimos sacrificar varias cabras y libar de sus cuernos fluidamente.
Acto seguido, intercambiamos presentes.

Pequeñín, El Mesías, Pele, el bocoy y yo emprendimos borrachos nuestro camino.
Conducía el bocoy.
Les leí una estrofa del hijo pródigo y preparé galletas para todos.
En un momento dado, tuve que imponer sobre Pequeñín, una severa reprimenda, ya que se estaba probando a escondidas mis ropajes de putilla.

viernes, 12 de febrero de 2010

Un cabalo chamado Cólera


¿Quen montou nel?

Un gigoló en bicicleta


Fujimori era un rapaz bastante fino para pretender ser parvo.
Tiña unha paguiña e vivíache ó día.
Gustáballe moito andar na bicicleta e tiña el un estilazo pra darlle os pedais que xa quixeran moitos.
A súa técnica consistía en dar unha pedalada e esperar ata que a bicicleta perdera vano pra darlle outra, así, ó mellor, podía recorrer a distancia dun kilómetro con catro pedaladas.

Fumaba bastante e estáballe prohibido beber, porque cando o facía púñase parvo e as veces ata violento, pero el conseguía chuchar indo polos bares a beber café con gotas, e acaba acelerado e borracho todos os días.

De cando en vez, Fujimori, deixábase levar pola súa fantasía e imaxinábase galante e ben parecido, o carón dunha fermosa rapaza a beira do mar, ¡el que só coñecera as Pozas da Carroucha!
Colleríalle da man, como vira facer nunha película a Cary Grant, e estamparíalle un cándido biquiño na meixela.
Todo moi católico.
Tamén tiña aspiracións poéticas, e inda que non moi ben, escribira unhas cantas estrofas que interpretaba para un público entregado, formado por varios cans e unhas poucas galiñas, como un auténtico declamador grego.

E así pasaba o tempo.

A parte da paga que tiña por “parvo”, Fujimori sacábase uns cartiños pola súa conta facéndolle favores a algún que outro veciño.
O que mellor lle pagaba era un velliño do barrio do Trancón, tiñan unha relación profesional baseada na discreción mais ca outra cousa.
O choio consistía no seguinte:

Fujimori ía a súa casa tres días por semana para darlle polo cu ó vello na bodega, e este pagáballe deixando un billetiño debaixo dunha tella, que Fujimori collía ó día seguinte cando daba o seu paseo en bicicleta.

As veces que non ía na bicicleta, era porque na noite anterior tíñanse cambiado as tornas e alguén lle dera polo cu a el.

Esta felicidade íase truncar

Sucedeu que, unha noite, cando Fujimori e mais o vello andábanche a brincar na bodega, o vello quedouse teso e Fujimori non se deu de conta ata rematar a faena, cando o soltou, o velliño caeu redondo no chan da bodega e quedou alí escandornado cos pantalóns polas canillas e o cu ó aire.

O rapaz achegouse a el asustado, deulle uns toques coa puntiña do pé, pero o home non se movía.
Morreralle no medio do acto.
¡Matárao el de gusto!

Fujimori colleu a súa bicicleta e marchouse á buscalo médico, desta volta dáballe ós pedais coma calquera outro mortal.

Así como chegou á casa do médico, petoulle na porta e abriulle a criada.
-¡Dighalle a Don Parafuso que o señor Guindastre ta tirado na bodegha e non se erghe!

Cando o médico entrou na bodega e mirou o panorama, preguntoulle ó Fujimori que fora o que pasara alí.

-Eu taba aquí e o señor Guindastre tiña calore e baixouse de pantalóns e caiu aí coma un mallo, e xa non se ergheu. Eu non sei que lle pasou.
-¿Tiña calor? ¿e por qué non quitou a camisa en vez dos pantalóns?
-Tería calor nas pernas.
-Xa, xa.

Don Parafuso examinou ó vello e chegou a conclusión de que morrera dun ataque ó corazón.

Fujimori gardoulle tres días de luto, pero quedouse co susto pra sempre.

martes, 9 de febrero de 2010

Moo



Moo estaba a pensar en "cousas"

Durmía pouco porque tiña medo de estar a perderse algho interesante mentras tanto.

Tiña a casa chea de importantes trangalladas inútiles,
baules vellos, unha enchenta de libros e un compás vikingo.

Aghora mismo andaba a darlle fino a unha botella de Black Bush
e matinando no xeito de convertirse na Reina de Europa.
A noite antes finjira ser Lillian Gish na "Noite do cazador"
e pasara toda a noite sentada nun banco cun rifle á espera do home AMOR-ODIO.
Non viu.

"Éche mui limitado ser sempre un mismo
justaríame ser outra persona
unha diferente cada día, sempre.
¡Esta vida quere outra!
Mañán podería espertar sendo un rapás de California
ou unha jicha de Varsovia"

Mandoulle outro tragho.

"É perde-lo tempo pasar cen anos sendo a misma persona"

Inda que por fora tivera millóns de arrughas e o pelo blanco, Moo érache noviña.

"¡A puta Reina!"-bramou Moo, mentras caía da silla outra ves.