miércoles, 21 de mayo de 2014

miércoles, 14 de mayo de 2014

martes, 13 de mayo de 2014

xxx

-¡Vinde, tedes que mirar isto!

A miña prima a mais nova chamounos excitadisima a min e a miña irmán unha tarde.
Parece ser que fixera un descubrimiento da ostia e quería que foxemos miralo.

Chejamos a súa casa cargadas de patatillas e radicals, daquela dábamoslle tamén o frutopía e escuitábamos Green Day, unhas kinkis.

O caso, que atopara unha cinta de video dentro da caixa dos documentales de National Geographic do seu irmán e que quería porno-la.

Sentámonos as tres no sofá.

-Vos fijádevos nisto.-dixo mentras metía a cinta no video e dáballe ó play.

A continuación fomos testigos dunha penetración en primer plano, eu tardei un pouco e darme conta, pero miña irmán sufriu un colapso

-¡Non é rosita!- gritaba mentras lle trembilicaba o queixo-¡está chea de venas!

Mentras miña irmán intentaba superar o trauma de ver unha polla por primeira vez,
nós dedicámonos a analiza-lo video en profundidad.

-¡Párao!- dixenlle eu no medio dunha doble penetración-¡Mimá, casi non lle queda espacio no medio!
-Xa che dijo, eu creo que se tocan- dixo miña prima o tempo que nos achegábamos á pantalla.
-Dalle en pause pra diante.
-¡Tócanse, tócanse!-aplaudiu miña prima entusiasmada e sinalizando o punto exacto coa punta dun lapiz-que fenómena a jicha esa.
-Ten que tela escaldada a tope.
-Non son rositas-repetía miña irmán, eu empezaba a preocuparme por ela en serio.
-Bueno, estas non, pero algunha rosita haberá por ahí, tranquila, ti bébelle.

Abrimos outra bolsa de patatas e sejimos dándolle.

-¡E tamén se dan polo cú!-dixo miña prima cos ollos como platos- pero ¿a quen se lle ocurriría iso?
-Mimá, xa custa meter un supositorio, ¡canto mais!
-Iso ten que ser imposible, ijual teñen os efectos especiales.
-Ten que ter porque mi madriña...¡dalle pra trás!-un fulano acababa de correrse poriba dunha das jichiñas-¡Redios!
-¡Joder! ¡e lápase toda!
-Mira ti como era o choyo-dixo a miña prima no medio dunha orgía- escáchanse de pernas e o tipo metella toda.
-¿Verdad? parece ridículo hastá. Eu escojónome se viñera un fulano a facerme iso.
-Se o pensas... ¡joder, nosos pais fixérono!
-Non mo creo-dixen convencida.
-¡Non son rositas!-era miña irmán chorando a moco tendido xa-¡e teñen pelos e venas!

Intentamos calmala e quitamos o documental.

-Pois meu irmán e os colegas pasan así as tardes dos domingos, a ver documentales.
-Por iso sabe tanto de animales-díxenlle.

Marchen coa miña irmán en estado catatónico.
Repasei a lista de personas que pensei que xa o tiñan feito e non mo creía.
Miraba pros transeuntes pensando:

"Si, si, tedes esas caras de personas normales, pero eu sei o que facedes todos,
andades a cabalo uns enriba dos outros e despois vades por ahí como se tal cousa,
¿como farán pra disimulalo? eu creo que se me notaría na cara"


viernes, 9 de mayo de 2014

Entrevista de traballo

-Dicho esto, ahora quiero que se venda usted un poco, ¿Qué le puede ofrecer a esta empresa?

Perdera o fío da conversación facía xa un bo anaco e nin siquiera recordaba se a entrevista era pra "Cárnicas Ibéricas" ou po "Teléfono quente", daquela eu arreaballe a todo e votaba curriculums en estado comatoso, o sea que podían chamarme de calquer sitio e eu iba.

Creo que votara uns poucos tamén no witiza.


Entroume o pánico.

Mirei a aquel fulano de traxe que esperaba unha resposta inmediata.
Recei pra que non fora un proxeneta.

-¿Y bien?


Non sabía porqué estaba nerviosa, pero sempre quixen saber cales eran as palabras mágicas ca xente pronunciaba pra conseguir choyo,porque eu non tiña nin zorra.


-Mire,-musitéi ó borde do atragantamento- ¿non lle importaría que no canto de venderme un pouco, como usted di, me rejalara por completo?


lunes, 5 de mayo de 2014

Pois/son

Veneno.
Si.
Son un puto veneno
¿Ou é que podería
emponzoñar ainda mais todo isto?

Outra ves.

¿Ou é que non o sabes?

¿Cómo chejei a isto?
eu soa.
Quizá non.
O millor incluso ti me axudaches un pouco.
Eu que sei...

¡Quen puidera vomitalo todo!

Non merezo nada voso.
nin teu.
nin isto.

Eu ía ben.
ía recto, inocente...

Torcínme nalgunha encurcillada,
non sei exactamente cando.

Perdinme.

De todo.
Ó jrande.

En pleno orgasmo.

Enveneneime.

sábado, 3 de mayo de 2014

Los trabajos y las noches



Para reconocer en la sed mi emblema
para significar el único sueño
para no sustentarme nunca de nuevo en el amor
he sido toda ofrenda
un puro errar
de loba en el bosque
en la noche de los cuerpos
para decir la palabra inocente

La única herida

¿Qué bestia caída de pasmo
se arrastra por mi sangre
y quiere salvarse?

He aquí lo difícil:
caminar por las calles
y señalar el cielo o la tierra.


Madrugada

Desnudo soñado una noche solar.
He yacido días animales.
El viento y la lluvia me borraron
como a un fuego, como a un poema
escrito en un muro.


Mucho más allá

¿ Y si nos vamos anticipando
de sonrisa en sonrisa
hasta la última esperanza?

¿Y qué?
¿Y qué me das a mí,
a mí que he perdido mi nombre,
el nombre que me era dulce sustancia
en épocas remotas, cuando yo no era yo
sino una niña engañada por su sangre?

¿A qué , a qué
este deshacerme, este desangrarme,
este desplumarme, este desequilibrarme
si mi realidad retrocede
como empujada por una ametralladora
y de pronto se lanza a correr,
aunque igual la alcanzan,
hasta que cae a mis pies como un ave muerta?
Quisiera hablar de la vida .
Pues esto es la vida,
este aullido, este clavarse las uñas
en el pecho, este arrancarse
la cabellera a puñados , este escupirse
a los propios ojos, sólo por decir,
sólo por ver si se puede decir:
"¿es que yo soy? ¿ verdad que sí ?
¿no es verdad que yo existo
y no soy la pesadilla de una bestia?".

Y con las manos embarradas
golpeamos a las puertas del amor.
Y con la conciencia cubierta
de sucios y hermosos velos,
pedimos por Dios.
Y con las sienes restallantes
de imbécil soberbia
tomamos de la cintura a la vida
y pateamos de soslayo a la muerte.

Pues esto es lo que hacemos.
Nos anticipamos de sonrisa en sonrisa
hasta la última esperanza.


Noche

Tal vez esta noche no es noche,
debe ser un sol horrendo, o
lo otro, o cualquier cosa.
¡Qué sé yo! Faltan palabras,
falta candor, falta poesía
cuando la sangre llora y llora!

¡Pudiera ser tan feliz esta noche!
Si sólo me fuera dado palpar
las sombras, oír pasos,
decir "buenas noches" a cualquiera
que pasease a su perro,
miraría la luna, dijera su
extraña lactescencia tropezaría
con piedras al azar, como se hace.

Pero hay algo que rompe la piel,
una ciega furia
que corre por mis venas.
¡Quiero salir! Cancerbero del alma.
¡Deja, déjame traspasar tu sonrisa!
¡Pudiera ser tan feliz esta noche!

Aún quedan ensueños rezagados.
¡Y tantos libros! ¡Y tantas luces
¡Y mis pocos años! ¿Por qué no?
La muerte está lejana. No me mira.
¡Tanta vida, Señor!
¿Para qué tanta vida?


Quién alumbra

Cuando me miras
mis ojos son llaves,
el muro tiene secretos,
mi temor palabras, poemas.
Sólo tú haces de mi memoria
una viajera fascinada,
un fuego incesante.



Solamente

ya comprendo la verdad

estalla en mis deseos

y mis desdichas
en mis desencuentros
en mis desequilibrios
en mis delirios

ya comprendo la verdad

ahora
a buscar la vida






Alejandra Pizarnik

viernes, 2 de mayo de 2014


¿No es verdad que yo existo
y no soy la pesadilla de una bestia?

Alejandra Pizarnik

En la picota

-Éramos siete fulanos, siete tíos preparados para lo bueno, pero para lo bueno de verdad.-sorbió su whisky mientras yo me dejaba hacer por debajo de la barra.- yo era un hacha con la navaja, ponte en el caso de que se te ocurriese venir a atacarme por sorpresa con un cuchillo, así por poner, bueno, pues yo te lo manejaría de tal forma que acabarías clavándotelo tú.

-Ajá.-medio exclamé.

-Éramos un cuerpo de élite, de lo mejorcito, a mí me querían los yanquis de lo bueno que era, la puta CIA me puso un contrato en las narices, pero no me dejé convencer, ¡yo sabía lo que valía amigo!-¡guapa ponme otra copa, pero quítale hielo, a mi me va lo caliente!-dirigió una mirada turbia a mi escote, creo que vi caer baba.

-Y dime-le animé-¿cómo es que no estás en la puta CIA?

-Yo valgo más que toda esa mierda junta, yo te trabajo el asunto profesionalmente, le doy a todo, me da igual un colt que un kalasnikov, soy capaz de desabrochar un sujetador a tiro de flecha con una mano a la espalda.

-¡Mima!-exclamé-¡Chico,no se puede pedir más!

De repente entró un fulano bramando airadamente desde la puerta del bar.

-¡Manolo! ¡me cago en dios!¡Ya estás otra vez con el cuento de los siete enanitos!-dijo dirigiéndose a mi “amigo”-¡Quita la maldita camioneta de las bombonas de la entrada, joder, todos los días igual!