O DÍA CO PULJA ATROPELLOU A PROCESIÓN

 

-¡Ostiaaa!¿pero que iba mamado?-regurgitou Braulio así coma pousou o vermú.

-Sejún lle dixo ós picoletos reflejoulle o sol no parabrisas e nin os mirou.

-¡Home, pero era unha procesión!

-¿E qué? como era unha procesión poden ocupar toda a calzada e pista, ¿xa està?

-Esa curva é mui pechadita-Clarificou o Pisas-e o Pulja non contaba con toparse a trinta fulanos ajarrados a unha virgen.

-Disque atropeullou a oito ou nove e zampou ó cura polo aire.

-Pero non matou a ninguén-declarou o cuñao- Eu díjoche que se ten o coche asejurado pringa a procesión, porque ti tes que señalizar o choio cuns municipales ou aljo, non levaban nin chalecos de luces siquiera.

-Despois chejaron alí a facerlle a proba, iban dous, el ioutro, e deron positivo en todo, acabaron coas pirulas de lapar e sejían dando, pasadísimos, levaban sin ir a cama derde o viernes, iso foi o que os jodeu.

-Seica viñan pra Salceda a tomar unha copa.

-Pero bueno menos mal que era un seiscentos, un cochiño así piquiniño, se cheja a ser un furjón arrasa con todo, acaba co cristianirmo en Arxén.

-Pois tamén tivo mala suerte-dixo Braulio referíndose sabe dios a qué.

-Mala suerte si, porque ti ves así tranquilo un día de sol e despístaste un momento e de repente un cura, frenas pero xa non da tempo, pódelle pasar a colquera.

Mateino cas miñas mans

As veces e por circunstancias da vida conoces a xente a quen nunca lle falarías, e esta entra no teu círculo de "amistades" sen que te deas de cuenta. 

Cando tiña dezasete anos conocín a un asesino. 

Era un home xa maior que botara catorce anos en Monterroso por matar a un compañeiro de traballo.

 "Mateino cas miñas mans", decíame e eu non sentía medo. 

Aquel home que sempre fedía a callos parecíame a cousa máis indefensa do mundo. 

Dudo muito de que supera por unha lavadora e iso pra mín é o que fai a un home, home. Non precisamente matar a alguén a hostias.

 O caso é que este asesino tiña unha mente mui calenturienta e non era mui aghraciado, así que como coas mulleres non ligaba muito, deixaba cós maricóns daquel pequeno pueblo lle chuparan a polla. Él non era gay. 

"Cando o Tonio me come o rabo, eu penso que é Miss Mundo", decíame. 

Era un tío mui raro. 

Ós cincuenta e muitos larghos, vivía nunha pequena habitación que era unha cuadra (literal) coa súa familia. Era ighualito co pai. Seino porque un día este, cun anaco dun peluquín na cabeza nivel "ourizo cacheiro con estertores" apuntoume cunha escopeta pra que baixara da fijeira. 

A habitación era un poema, unhas sábenas de Disney, unha fotoghrafía na mesita de noite de cando tivo un puticlub nos 80, erghendo unha copa de Larios rodeado de prostitutas. Parecía mui feliz naquela foto. Pra el foran bos tempos. Tamén me ensinou os papeis que o certificaban como asesino e tódo-los seus tatuajes. Unha rosa dos ventos, un ladrón con camiseta de raias e antifaz cunha bolsa de dólares na man, un Mickey e unha Minnie en ambas pernas e un papá pitufo enorme espetado no lombo. 

Sempre levaba perilla e cando lle preguntabas cando se iba a afeitar, decía:

"Inda me quedan unhas cuantas conas por lamber, logho cando empece a feder xa a cortarei". 

Poucas veces estiven a soas con el. Non me fiaba de todo, porque en calquera momento podíame dar unha hostia e deixarme no sitio. Ainda así mirábao coma a un pobre derghraciado que non era quén de arranxar nada sen sangre polo medio. 

Aghora está preso outra ves. Volveu a asesinar. 

Fai anos que non o miro, pero sempre recordarei que dentro dese corpo de fillo de puta inmundo, había un neno pequeno ó que lle ghustaban muito os Pitufos. E os callos, os callos tamén lle ghustaban.

Na estacada

-¡Folxa gueral!-oubeaba Paco Cubalímetro contra a barra do bar.
-¿Pero que ostia dis Paco?
-¡FOLXA GUERAL MECAJONDIOS!
-Deixao, hoxe seica estivo a larear cos do sindicato e atrapállanselle as palabras na boca polo visto.-aclaroulle o cuñao.
-Paco, deixate ajora de folgas e conachadas e porpárate que imos ir de pesca.
-¡Un traballador ten dreito a pedir o que é seu e ningún hijo de puta vaime dicir a min o que podo ou non podo falar aquí ien Roma!
-Veña, acaba o trajo e funcionando-espetou Cunilíngulis que ese día estaba jabacho porque rectificara a Cady co motor dun secador.

Enfiaron rumbo a estacada, pero polo camiño a Cunilíngulis meteuselle nos cornos que quería botar unhas pezas no Karaoke.

Espetoulle "Sólo lo hago en mi moto" e "Voy a 100 por la autopista" mentras Paco entretíñase dándolle de ostias a un fulano que lle tiña pinta de esquirol.
Lojo xa se envitaban a gintonis sucesivamente. 

 -Temos a sartén polo mango Romero-explicáballe Paco ó tipo co que se aostiara anteriormente-e somos tan gilipollas que non nos damos de cuenta, aposto a que ti menos ca ningunha desas ovellas. 

 -Non che dijo que non, pero chámome Joquín.

 -Está montado así Paco- declarou o cuñao.

 -¿Qué está montado así nin que ostias?-bramou Paco facéndose máis ancho cunha artesa-Montámolo nós así porque non se fai nada, ¡Folxa gueral xa! 

 -¿Quié isu? 

 -Non lle fajas caso-cuspiu Cunilíngulis-Ponlle outra a Paco que hoxe viume alporizado. 

 -¡Alporizado mecajo na cona que me botou!¡Alporizado! cando vos dean tanto polo cú que non sepades por qué buraco cajar non veñades onda min pra que vos bote unha man, porque o que vou facer e mixarvos a todos poriba que é o que vos justa a vós. 

 -Paquiño home, non fai falta porse así, derfruta que hoxe é viernes, tamos aquí entre amijos e imos ir pescar unhas lampreas e deíxate xa de ostias de folgas e de alterar ó personal que non vas arranxar nada. 

 -Iso Paco, veña non te amarjes-animouno o cuñao-Imos pra estacada. 

 Paco prendeu un pitillo, baixou a cabeza e dixo: 

 -A rir que o dijas mijo, imos mirmo.

O HOME NUNCA CHEJOU

-¿Tasme decindo que meu abuelo viu como chejaba o home á luna no teleclub en directo fai 50 anos e que ajora cando conectan coa estación espacial teñen que cortar cada pouco que se lles vai a conexión?¡Bueno home buenooo!

-Home eu diso non sei, pero todo o mundo o mirou pola televisión, que o home chejou a luna.

-Si, tamén miramos muitas películas pola televisión ¿non?pero vamos a ver Mingos, ¿ti daste conta de que cando falan cos astronautas en directo hai uns 11 sejundos de retardo, e o Armstrong falou sin retraso ninjún?

-Eu sólo sei que hai un feixe de satélites e que teñen unha estación alá arriba chea de rusos, e chámanlle alí e falan e mírase o planeta, iso ten que ser certo, os tipos tan alí no airo a flotar, ¡iso mireino eu! Asi que non me dijas ti.

-Si, hai un feixe de satélites e casualmente ninguna nave se espetou nunca contra un e ti miras alí uns fulanos cunha cámara que andan os vuleus pola nave chea de cables a coljar, que non me dijas ti a min que iso é unha instalación pra unha nave, todo ali empatado de calquera forma, pero se te fijas os tipos parecen que van coljados por arneses,¡É mais! mirei un que iba coljado polo cu e mirábaselle un corno a sair do cinto e o tipo pasaba por detrás dos outros co corno no cu.
Mingos chimpou de jolpe o cobalibre, a renjlón sejido pediu outra ronda.


-O sea-continuou o Chiño- a estación espacial, que por certo cada dous por tres aljo lle pasa porque os astronautas tan sempre a apretarlle os tornillos que non sei como non van todos a tuma polo cú, vai a 28.000 kilómetros por hora, e mándanlle desde a Terra o relevo alá parriba a 400 km ¿e chejan perfectos po acoplamento? ¡Home non me jodas!¿Cómo collen iso ó vuelo? Cádralle a esas velocidades mallado. ¿Que ten frenos o chirme ou danlle marcha atrás pra que os collan, cómo é o tema? Ti intenta apretarlle as rodas a un formula 1 en marcha a ver se das feito, e vai bastante mais despacio ca un choio deses.

-Tasme deixando acojonado.

-Non se trata diso Mingos, trátase de que nos están a tomar a todos por parvos. ¿Por qué nunca se mirou como furaban a estratosfera? Ajora todo dios ten móvil, podían ir co móvil a jrabalo dijo eu e que se vería, poir non.

-Alá non terán cobertura.-dixo Mingos triunfal.

-Cona, pero o móvil ten cámara.-Mingos desinflouse- Ou que a leven nun botón da camisa como fan muitos, curiosamente nunca se mirou como saían po espacio, solo se miran os astronautas cunha cámara fija e se son mulleres co pelo cheo de laca pra que lle quede de punta coma quen que non hai jravedad, eu hasta mirei burbujas nunha desas conexións como se estiveran na pircina. Polo visto cando os mandan alá pra órbita a presión toda está dentro do chiringuito, fora faise un vacío e non hai presión ningunha, debían estoupar en anacos xa solo con iso dijo eu.

-Toume a marear Chiño.

-E lojo cando miras o tipo alí a arranxar na nave que supostamente vai a esas velocidades e alí está ós chimpos, xa con ese vano tiñan que quedarlle os brazos atrás, os dentes e o espiñazo. Mingos, faime caso, o home nunca chejou.

Bardo

-¡Me cajondios!-bramou Valentina cun pitillo na comisura mentras lle daba un trajo a lata de skol-¡Cómo que non imos coller os cachos eses!

Estabamos todos a observar as evolucións dun feixe de velutinas que zoaban ó redor dos cachos de uvas como se foran platillos volantes de manifa.

-E que se nos pican ímonos cajar na cona-dixo Gillermina a través do jueco dos dentes, faltábanlle os suficientes pra que lle collera un pirulo sen abri-la boca.
-¿Entón que? ¿imos estar aquí hasta mañán a ver po airo?
-Xa morreu xente de picaduras de avespa-murmurou tetas blancas, era o mote que lle puxera Valentina porque o tipo era nejro pero tiña os pezóns blancos, cousa que a deixou traumatizada e pensativa sobre outras partes da súa anatomía.
-¡Xa morreu xente tamén a cajar! ¡a miña xente vai!-sentenciou Valentina o tempo que zampaba a lata contra os espalleres.

Non quedou outra, alá fumos coma aqueles liquidadores que encofraron Chernobyl, a la muerte sejura, tixeira en man e pra diante.

Aquelas volantinas facían sombra hastá, cousa jrande chacha, nos triscábamos alí a cejas, iban caindo cachos nas caixas de milajro.

-Eu non sei, pero aqui vai a haber unha desjracia.-chorimicaba Gillermina
-¡Bota Cona!¡Corta pra diante ostia!-tronou a capataza prendendo outro pitillo-¡Abre outra lata!- ordenou ó chou.

Vendimamos naquelas uvas como se foran minas antipersona, ós saltos, cando por fin acabáramos coa misión suicida, unha das jalopinas picoulle o tetas blancas que empezou a ouvear coma un can.

-¡Pero ti eres gilipollas!-cuspiulle Valentina-Siquiera che picara no bardo.

No faiado

-¿Ti xa fodeches?-prejunteille a miña irmán Dita de repente.
-Eu no, ¿ti?
-Tampouco
-¿E ti?-prejunteille a Tina
-Eu tampouco.
-¿Que andades a ladrar?-salpicou Chita que tiña a cama o lado da nosa.
-Nada.
-¿Cómo nada?, aljo andades a confesar e sejuro quie de sexo, buenooo.
-¿Quen fala de sexo?-oubeou Mingos que tiña un oído fino que nin a virgen
e iso que lle tocaba durmir contra o fondo de todo.
-A cona-dixen xa endinada-aquí non se pode ter intimidad nin ostias.
-¡A ver! ¿quen fodeu aqui?-jritou a Chita a pleno plumón.
-Eu-dixo Mingos.
-As peras non contan Mingos.

Silencio.

-¿Bueno que? hai que compartir información cos irmáns que lojo quedamos mal pola vosa culpa.
-¿Quen vai querer pinar contijo Chita? primeiro hai que atarte a un poste.
-Tade calados ostia que ando nella.
-¿Iso como será?-prejuntou Iluminada pasando de todo-¿Tes que te abrir toda a escachar e ven o fulano a metercha? a min iso non me colle na cabeza.
-Home, na cabeza non é precisamente-dixo Chiño.
-Home xa o sei, que pensades que non miro pas cabras co castrón.
-Pero é que non me cadra-dixo Tina-eu non me creo que a xente faja iso,
e lojo danche os buenor días coma quen que no.
-¿Pero que ten que ver os buenor días pra foder?-prejuntou Tonio
-Home, non sei, aljo ten que se notar, non podes ir lojo por ahí coma or mais.
-Ostia, ¿entón ti que pensas, que lojo cambiache a cara ou medrache o pelo?
-Vamos a ver-dixo Chita-que fale aljén que xa pinara, así é un sindiós,
se non aquí cheja o día e facémolo ridículo co cu ó aire.
-Cuidao que polo cu tamén seica é-isto basculouno Mari que rara ves falaba
e case sempre era pra que caláramos pra durmir.
-¿Qué ostia dis?-saltou da cama Tina-¿Cómo vai ser polo cu?
-Disque, eu oíno, sexo anual.

Alá polo fondo rían coma parvos. Tina continuou:

-¡Pero iso jamás da vida pode ser así, jamás! ¿ou é que ti nunca meteche un supositorio?
-Metín.
-Ah, ¿e qué? ajora compara e dime ti se iso ten siquiera un fundamento. É unha risa.
-O cu a beira da pisa-dixo Mingos
-Eu xa non vou poder durmir-Tina non tiña sosejo-no meu cu non toca nin dios.

Hereje

Era domingo.
Isto quería decir que meu abuelo collía a palangana,
raspaba a barba da semana,
frejaba a cara lojo cun salpicazo de ajuardiente e pista.
Xa estaba jicho pra dalo borde.

Pero non.

Ese domingo tiña outros plans desarrollados.
Eu xa o ventaba cirmando pola semana, que case non se dera ó funil como era habitual.
Díxome así tan pronto o mirei sair bodeja fora:

-Mijiña, voume cajar en dios e na virgen, e voume cajar na cona que me botou.

Entendinllo perfectamente porque levaba postos os dentes postizos.

A renjlón sejido enjanchou a escaleira de matar o porco.
Enfiou po portal da nosa casa, que tiña unha crus espetada,
xa que polo visto, vivira un cura aquí a priori.

Meu abuelo non podía velos diante, miña abuela era fan.

Eu marchei atrás del, justábame ir con el os choios e ademais tiña iniciativa.

-Asujétame a escaleira que xa estou hasta os putisimos juevos-cuspiume de quilla.

Subiu o alto do portal e enjanchouse a crus.
Empezou a abanicala, dáballe vano coma quen quere arrincar unha muela.

O primeiro facíalle a pera a crus, lojo xa parecía que a iba virando,
abanaba un zijallo e tal.

A min pareceume un joby coma outro calquera, coma ir o chilaba por ejemplo.

Nisto apareceu miña abuela que inda tardou un chiquiño e darse conta da situación.

-¡Santiajo! ¿Que estás a facerlle a crus?, baixa pra baixo, non fajalo parvo anda.

Meu abuelo calado, a beillar coa crus, aquilo projresaba.

-¡Ai dior mio, que casa derjraciada a nosa!-Botaba as mans a cabeza, eu inda sujetaba a escaleira, por inercia-canta miseria pra este eido, ¡Santiajo, mira que dios está enriba!

Foi decir iso, en plan Escarlata Ojara co navicol na man e trau, volaivai Santiajo e a crus portal ebaixo.
Cairon tan ben, que chejaron o chan a un tempo.
Con muita elejancia meu abuelo abriu a cabeza contra a puta crus, aquilo foi mui simbólico.
Unha catarsis casi.

A miña abuela deixou de laiarse, cruzou os brazos poriba do mandil e díxolle:

-Tache ben, por hereje.

E marchou botarlle unha acha a lareira.