O Casa Lola

Tabamos a mandarlle uns cubalibres, así a machada, eramos uns poucos, taba O Mococo, o Polispán, o Foskitos 5 e mais eu.
Foskitos acababa de ter outra ostia coa moto, pejouse un viaxe na saída dunha rotonda e aterrizou sen esforzo na terraza dun bar

-¡Voei!-foi o primeiro que dixo despois.


Xa tiña medio corpo composto de pezas de ferro e aljún tornillo.

Recordo que estabamos sentados todos nunha mesa que había fora a mirar o paisaje.
Somos muito de paisajes.

Foskitos 5 levaba unha chupa de pitrinas e cheiraba a colonia.

-Hoxe vou de nenas-explicou.

O Polispán votou a rir.

-A última vez que fun alá, taba alí unha chorbita que me fixo un número que ¡mima!
-Non a ser pa tanto, faríache o lógico coma a todo o mundo-dixen eu.
-¡Fíxome si, fíxome uns virajanchos o redor miña...bufff!

O Foskitos xa empezaba a quentar motores.

-Púxoseme enriba, así.-Foskitos levantouse da mesa e ajachouse no chan pra escenificárno-lo choio-Eu taba tumbado, bocarriba, atento, e ela ajarrou e ¡trau! xa me colleu por banda e veña, ¡zris, zras, zris, zras!

Pra darnos unha idea mais aproximada do que sucedera alí, Foskitos 5 cambiou de registro e meteuse no papel da chorbita.

-Ela así-empezou a move-la cintura como se bailara unha lambada-isto disque que se chama o helicotes-clarificou.

Estabámo-los tres a tomar anotacións daquel sistema, Foskitos tocabase os pezóns eretos, sejún decía iso pon muito.

-¡Entón xa collemos vano e duramente!

¡Cómo sudaba naquel chan!, Chejou a Señora Lola cos cubatas xustiño cando Foskitos 5 taba a pinar unha baldosa.

-Bueno, bueno, parece que vai cambia-lo tempo-dixo Lola pasando poriba do Foskitos cuidadosamente-¿e vos qué, tades traballar?

-Aquí o único que traballa e el-dixo o Mococo sinalando po chan.

Foskitos sejía dándolle a base de bien.
Xemía.

-Pois nós queríamos mata-lo porco este sábado-comentounos Lola como se tal cousa-a ver se hai suerte.

Foskitos 5 flexionaba sin parar, táballe sacando brillo a aquel chan coma unha pulidora.
¡Era un frenesí!

Entón escuitámolo oubear a tutiplén, extendeuse o eco polo valle todo da Estrema.
Quedamos parvos coa boca aberta a mirar pra el que se deixou cair resoplando.

Fíxose un silencio destes compactos e entón Foskitos manifestouse.

-¡Corrinme macho!

A señora Lola votuo a rir e díxonos:

-¿Queredes uns manises?

Juasa

-Manda carallo coas novas tenologías chacho-escupiulle nun oido Pelímetro ó Señor Pitrinas-ajora miras ós rapaces sentados o redor dunha mesa e todos coa cabeza jacha a darlle a unhas teclas ¡Mimá!
-Sonche as cousas modernas-dixo o Pitrinas.
-¡Nin falan!
-¿Pra que? xa saben de que vai o choio-lanzou O Pitrinas dándolle un lapazo a cunca.
-O choio vai quedar sen facer ¿ou é que van pinar polo teléfono?
-¡Non te extrañes!
-Dentro de nada xa van falar todo por señas, dijocho eu, a facer fijuras pra ahí e o carallo. A facer virajanchos coa cara, como eses moticonos ou a cona, un ri outro chora e veña ¡fiesta!
-Son deses sotirficados.
-¿Sabe-lo que che dijo?, que hasta aquí chejei.

Apreta os puños

Unha das actuacións mais vangardistas do meu abuelo foi a que representou unha tarde de finais de primaveira.

Estiveran a mallar na herba e viñeran a axudar Antonio do Coto e tía Narcisa
Ese día facía moita bofa e todos baldrucaron viño e augardente a base de bien.
O noso avó levaba unha melodía coma un piano
e cando chegou a hora da merenda entraron todos na cociña menos el,
que quedou a quitar o curuto da meda enriba dunha escaleira,
pero el non contara con que o curuto lle andivera de roda e que o desequilibrara inda mais do que xa estaba,
así foi como caíu agarrado á escaleira no medio da herba mallada.

-¿Qué foi iso?, ¿Non sentíchedes un broucazo?-preguntou a nosa avoa.
-Sentín si, parece como que caíra un balado.-contestou Antonio do Coto, que sempre estaba a rir e a falar de cousas relacionadas coa súa pirola.
-¿Onde quedou Santiagho?-preguntou tía Narcisa- ¿Non quedou o redor da escaleira?
-Quedou,¡ti queres ver que Santiagho matouse da escaleira abaixo!

Saíron todos coma lumes pola porta afora.

-¡Santiagho!¡Santiaghoooooo!-berraba a nosa avoa.

Nada.

-¿Onde estás Santiaaaagho?-chamaba tía Narcisa.
-A escaleira parece que está alí no chan.-dixo Antonio do Coto.

Miraron cara alá e entón á nosa avoa pareceulle distinguir algo no medio da herba.

-¡Ai mamaciña, xa lle miro as puntas dos zapatóns a saír por entre a herba!

Efectivamente, alá se foron os tres, pero cando chegaron atoparon un panorama digno dun cadro surrealista.
Nosa avoa contábao sempre así:

“Cando cheghei onda el e mireille pra cara, ¡dior mío nunca esquecerei a expresión daquel rostro!, tiña a boca torta, os dentes voáranlle polo airo e os ollos colghábanlle por unha tiaciña encarnada ata a punta do narís.

Imagina isto e pono en práctica nunha realidad cotidiana.
A renglón seguido a miña abuela tipo Grison continuou:

Conócese que debeu levar un gholpe por detrás da cabeza tan forte que lle saíron os ollos disparados pra fora.
Votei as mans á cara pensando que estaba morto, pero parece que foi dios que me dixo:colle forzas Rudesinda, apreta os puños.
E apretei os puños e metinlle os ollos pra dentro como puiden, púxenllos no sitio así, así- aquí xesticulaba co seu propio rostro- e dinlle uns lambisques na cara pra que reaccionara, pero el non se movía, entón viu Antonio do Coto cunha botella de aghuardiente e démoslle pola cara e a beber e parece que reaccionou.
Abriu os ollos e mirou pra nós espantado, pero xa parecía co sentido todo.
Sen cambio, os dentes non llos atopamos nunca.”

A sementeira

"Din que un recolle o que sementa,
pero ¡ka!

Mais do que eu semento,
non hai dios que mo neje,
e non recollo ná.

¡Ná!"

Todo Jabalí

Meu pai sempre tivo unha obsesión cos jabalís.
As veces cando me levaba po colegio polas mañans e se cruzaba aljún por diante do coche,
decíame entre dentes sen apartar a vista del:

-¡Ajárrate!

Entón dáballe jas ó coche e embestíao coma un profesional.
Era superior a el.

Aljunha ves teño viaxado con aljún deles ós meus pes, mentras repasaba a lección.

-¡Vijílao, e se miras que se move arréalle!

Así chejaba eu a clase, cheirando a porco bravo.

Tamén sucedía isto aljún domingo que ibamos todos a dar un paseo co coche ben vestidos.
Xa estabamos adiestrados e cando chejaba o momento xa estabamos todos ajarrados coma fieras antes de que meu pai abrira a boca.
Unha ves tiven que deixarlle o meu asiento a un de camiño a unha boda.

Ten un radar pra eles que hai que quitarse o sombreiro,
é capás de sentilos así estén a varios kilómetros de distancia.
Soña con eles.

Tenlle marchado da cama a miña nai aljunhas noites, escopeta en man, a buscar o jabalí no monte.
Unha noite atopeno escondido detrás dun carballo vestido cun salto de cama e facéndome fijuras pra que liscara dalí que lle espantaba "o becho".

Unha ves estabamos a seja-la herba pra meda e de repente meu pai desapareceu, a renglón seguido apareceu a cabalo dun porco bravo bramando coma un vikingo, polo que nos deu tempo a ver, iba rillándolle unha orella.

Esa noite non viu cenar.
Apareceu o día sijiente semidesnudo cunha ourella de porco na man.
Pra desafojarse podou unha fijeira a tiros.

A única vez que estiven en Cuenca

Pois si, alá marchen eu pra Cuenca co meu cuñao,
disque casaba unha prima del e que alá eran unhas bodas da ostia e tal.

Chejamos pola mañán e nada mais entrar pola porta xa era aquilo un drama, que si o neno estaba malo, que si a sojra a chorar, que si o irmán estaba inda co chandal posto, que si a novia non se puidera peinar porque a peluquera taba borracha porque o home lle marchara cunha amija e tal e cual, vamos un cristo.
Meu cuñao espetoume a min o neno en brazos como se fora un fardo de herba.

-Da unha volta con el, eu vou levar a miña prima a peluquera.

E desapareceron todos da miña vista coma fuejos.
Alí quedei eu io anaco de rapás a mirar un pro outro.
¿Pero isto que é un neno ou un Casio?
O caso que collemos rumbo polo pueblo.
Parei nun bar no que andaban a tuma-lu vermú.

-Buenos días-dixen tranquilamente pousando ó neno na barra-un vermú.

Chupara uns catro vermús cando escuiten un barullo fora e saiu todo dios do bare a mirar uns touros que viñan a correr polo camiño.

-Son las fiestas del pueblo-díxome o home do bar-A correr las vaquillas.

Moi bien, pedinlle outro vermú a enredare e cambien o neno de lado.
Mandenllo de penalty.
Non choraba nada aquel neno, taba alí quietiño coma unha mandria.
Un rapás así da justo.

Salimos xustiño cando aquelas touras enfilaban pola calle do bar, ¡ah carallo!
¡ollo vivo pe lijero!
ajarren o neno debaixo do brazo coma eses que xojan o rubi e apretén a correr por ali abaixo
coma un tolo.

Mirei un trator a enfieime eu mai-lo neno alí debaixo ata que pasaron as tales vaquillas do carallo.
Puxémonos perdidos de lama, eu non tiña outro traxe pra ir a boda, así que bueno, tomeino con calma.
Pousén ó neno enriba do trator e limpeime un pouco como puiden.
Apareceu unha muller por unha porta e así como me viu xa me chamou.

-¿Se ha caido usted? venga que le limpio la ropa.

Alá fun eu, tiña a casa cheíña de santos e cheiraba un pouco a laca.
Frejou en min canto puido.

-Y entonces usted no es de aqui ¿verdad?
-Pues no-contestei-¿Y usted?

Non me dixo nada, sejiu dándolle ó traxe.

Pra cando sain pola porta iba limpo coma unha patena.
Entón fijeime que o trator xa non estaba.

Quedei un bo anaco coa boca aberta.

-¡Ajora si!-exclamei no medio de Cuenca-A peluquera borracha, a novia solteira, o Casio a dar voltas nun trator ieu frejado dariba a baixo.Tenche razón meu cuñao, aquí as bodas sonche a ordia.

Es así

Se le ve feliz
se les ve felices
va todo bien
Una vida buena
está bien así
es así
Ella sonrie
Él también
todo bien
todo va bien
bien
bien

Suenan campanitas
sí.sí
campanas pequeñas y traviesas
en tu cabeza
nadie las toca
nunca
nunca
nadie.

ahí ya no hay nadie
pero está bien así
bien
bien
así está muy bien

Calcetíns

Estaban unha tarde de chuvia o Prosineski mais o Comedias a mandarlle uns viños na do Abel.

-¿Imagínaste ter uns calcetíns deses suaviños, que mete-los pes dentro e parece que che relaja o corpo todo?-dixo Prosi que levaba un tempo absorto.

-Home, eu se puidera faríame uns calcetíns de collóns de jato.-sentenciou o Comedias.

-¿Cómo? ¿de collóns de jato?-O prosi votou o viño pola narís.

-¡Ti sabes que cousa maravillosa!

-¡Ti tas parvo!

-Parvo o carallo, toquenllos unha vez o meu jato e quedei a abanicar chacho, ¡que tacto teñen eses bechos nos juevos! Ti imajínate iso o redor dos pes, ¡unha jloria!

-Ti tasme a joder ieu a pedir pras almas-dixo Prosineski

-¿Pero ti tocácheslle aljunha vez os collóns a un jato? inda non atopei ningunha muller tan suave.

-¡Ti non serás un zoológico deses!

-¡Mira que eres nifroso Prosi! non me esperaba eu isto de ti, anda, anda. -dixo o Comedias decepcionado.

LIEBSTER AWARD

Ladies and Gentlemen:

O meu querido profe, Fernando Llor, que por certo ten un blog chuliño:http://guionistadebarrio.blogspot.com.es/ nominoume a un premio, o liebster award, e haiche unhas prejuntiñas que teño que responder, aproveito ajora que tou borracha:

1.- ¿Cuál es tu personaje de ficción favorito? ¿Por qué?
miña nai, porque me pariu.
2.- ¿Por qué haces lo que haces, es decir qué te motiva?
motívame o mismo ca todo dios que tamén fai a pera
3.- ¿A qué renunciarías por dedicarte a lo que de verdad quieres dedicarte?
se o supera outro jalo cantaría
4.- ¿De qué te arrepientes?
do traxe da primeira comunión
5.- ¿Es más fácil para ti ignorar un problema o enfrentarlo?
o caso é darse conta
6.- ¿Tú también le cortarías el cuello a toda esa gente enganchada al WhatsApp o eres de esos que dicen "es una aplicación muy útil"?
eu son macarra
7.- ¿Sin WiFi eres alguien?
Sí, son Isadora Duncan ou Amelia Earhart, as veces tamén son Dorothy Podberg
8.- ¿Cómo demonios hacen para meter los pimientos en las aceitunas?
Esas son preguntas de puticlub
9.- ¿Cuántas veces has dicho "mañana me pongo" y aún está por hacer?
Eu póñome sempre
10.- ¿Eres adicto al sexo?
Vease pregunta 9
11.- ¿Te caigo un poco peor por haberte nominado?
Imposible

Sólo se vive 1 vez

Rolo chejou coa Minisaia, así lle chamaba el o sin carnet que conducía.
Tiña unhas cortinas espetadas nas ventanas coa foto de varias fulanas sensuales en bikini,
según el, levavaas a pircina no vran, pero hoxe estaban castijadas.

Eu vira fotos del de novo e estaba buenísimo, parecía unha estrella de rock dos anos 60 con melenita lisa e pantalóns de campana, ajora lucía un super bijote que mollaba no tinto con muita precisión.

Estabamos na Tenda do Abel a mandarlle uns chatos, todos homes xa grandeiros e mais eu.

-Rolo, busca unha muller e cásate, así serás tan desjraciado coma nós.
-Non teño presa, inda son novo.
-Vas morrer solteiro, eche unha pena.-Díxolle o Puskas.
-¡A pena é non enviudar!¡Vota pra aquí a botella!

Enchémolas tazas como si no hubiera un mañana.

Apareceu o Ghose con pinchos pra todos, consistían en anacos de salchicha frita envoltos en queso, parece ser que disque tiña nova cociñeira e facía cousas innovadoras.


-¡Que merda é esta! ¿un anaco de pisa do can con mocos o redor?
-Son salchichas-contestou Ghose tranquilamente-probaas que están boas.
-Boa esta miña prima, ¡trae xamón ou chourizo!

O Ghose riu e marchou.

De súpeto o Rolo erjeuse coma un resorte e case vota o viño polo narís, mirou pro almanaque que estaba tras del na parede e empezou a contar os días frenéticamente.


-¡Me cajo en dios! ¿qué día é hoxe?
-Hoxe é 4-Dixo Abilio Buda por detrás do seu bandullo.
-Estamos en setiembre, 5, 6, 7...
-¿Qué andas a ver?
-Isto non me cadra.-Exclamou Rolo nervioso.
-¿Que che pasa Rolo? ¿Non che viu e rejla?-díxenlle eu, que empezaba a escojonarme imajinando que eramos todos unhas cheerleaders de instituto super preocupadas porque unha de nós estaba preñada e iba a perderse la super-final.
-Ta calado ostia estou a ver o cuadrante...


Despois de mover aquel bijote como si le fuera la vida en ello exclamou:


-¡Ah! xa se me parara o corazón, pero non, hoxe libro.


Mandoulle un trago largo e sentido ó viño e pediu outra.


-Rolo, faime caso, cásate.
-Olvídate, como di aquel cantante: sólo se vive 1 vez.

O rapapisas

Andaba Santiago polo monte da Chan a coller toxo, levaba alí boa parte do día.
O monte da Chan é un monte grandeiro que chega ata a capilla da Ascensión.

Xa lle zorrejara duramente á botella de tinto que levaba pro almorzo e comera un anaco de pan con manteiga e azucre, padecía algo do estómago e aquel día andaba un pouco inglés, viñéronlle ganas de cagar así que arrimouse lixeiriño a un toxeiro e aliviouse alí coma un marqués.
Colleu para limparse un anaco dun fenteiro e así como pasou o fento por entre as pernas sentiu unha quentura criminal.

Nun principio non lle deu importancia, “xa me pasará”, pensou, pero aquilo non pasaba, non, aquilo fervía a rabiar, baixou os pantalóns e asistiu a un prodixio, pois tiña os collóns tan inchados que parecían ubres, estaban escocidos e amoratados, aquilo non era deste mundo.


-¡Me cagho en dios!


Cando chegou á casa chamou pola muller e ensinoulle aquela marabilla, contoulle que pasara un fento polo cu e Rudesinda díxolle que seguramente que houbera un rapapisas enganchado no fento e que fora a xunto de Amelia do Xil, que ela sabia corta-la pezoña e o mal de aire.

Alá se foi Santiago coas pernas abertas cara ó Xil, Amelia quedou parva cando viu aquela monstruosidade de collóns, agarrou un allo e persignouse, comezou a cortarlle rezándolle a tódolos santos e invocando tódolos aires malignos habidos e por haber.


“Córtote aire de sapo, aire de sapeta, aire de culebra, aire de culebrón...”

votou así tres días e cada día que ía alá, parecíalle a el que andaban mais veciñas polo eido de Amelia, casualmente na hora de cortarlle pezoña, coa escusa de levarlle ovos, aceite ou café.

O cabo de 9 días volveu ser un home normal.

Paulino no quería a su mujer

Paulino no quería a su mujer.
Esto lo dijo su amigo Feliciano,
Felix para la barra.
Así que se dedicaba a ligarse a chavalitas de 20 o 30 por los bares.
Sacaba fajos de billetes, hablaba de su Harley y de su descapotable, de ir a los toros a Cáceres.
Se acordaba entre lágrimas del hijo de puta de su padre que le arreaba con la fusta como si fuese un caballo.
Su padre, Teniente de Caballería, un caballero, vamos.
Tres veces le había tocado la lotería, pero no quería a su mujer.

A todas partes iban juntos Paulino y Felix.
50 años de amistad de local en local, invitando a beber a putas y a legionarios.

-Es la primera vez que me deja atrás-decía Felix- y es la última, esta no me la hace más.

Indignado como si fuese su mujer, esa que ya está vieja, como también está ancha.

Ese día Felix llamó a un taxi, pero como también era un caballero, el taxista le mandó un chato con él.

O día que pariu miña avoa

Ese día o noso avó viña de moer no muíño de Viláns.
Hai que dicir que de aquí a Viláns haiche uns poucos de kilómetros e varias tascas.
Era xa de noite, en xaneiro, e el viña co saco de fariña ó lombo.
Cando chegou ó eido atopouse coa miña avoa que rillaba o aire agarrada á barriga.

-Anda Santiagho, anda que Inés está pra parir e eu non podo coa alma.

Inés era a irmán da miña avoa, as dúas quedaran preñadas a un tempo, foi un caso de sincronización bastante curioso.

Meu avó votou o saco de fariña no chan e cuspiu.

-¡Non me jodas! que eu contaba contigho e a que está pra parir é a túa irmán.
-¡Vai alá home!-retorcíase a miña avoa.

Efectivamente, Inés estaba maldicindo agarrada a un baúl, meu avó colleuna e levouna para unha cama, pesaba coma unha potra, dicíame el un día, que xa tivera collido touras mais liviáns.
Remangouse varias veces ata os ombros, coma se tivera vinte brazos, foise a cociña e puxo unha cazola de auga ó lume, notábase nervioso e tirou para a bodega, alí mandoulle varios tragos de viño directamente do funil e foise calmando un pouco.

-¡¿Onde está Santiagho?!-bramaba Inés.¡Me cagho en todo-los santos!
-¡Santiaghoooo!-Chamaba a miña avoa arrepentida de non terlle escondido a chave da bodega.

Cando chegou Santiago lucía uns preciosos bigotes de viño que lle quedaban moi ben e unha boina que lle tapaba medio ollo, e así foi coma se puxo a esperar que nacera a criatura da Inés, coma se fose un porteiro de terceira rexional a parar un penalti.
Mentres a auga na cociña fervía ata que case non quedou gota.


-Aquilo era coma a boca do inferno- contábame a min un día meu avó.

Así que lle empezou a saír a cabeza, tocoulle a miña avoa dar guerra, nun momento dado meu avó ía dun lado o outro e xa non sabía a quen atender, confesoume que no medio deste caos fíxolle outra visita á bodega.

“Eu mirábame parvo- dicía el- as velas apaghábanse e eu xa non sabía nin por onde ía, a túa abuela por un lado e a túa tía polo outro, eu xa as confundía as dúas e xa non che sabería dicir se a túa abuela pariu un rapás ou unha raparigha, eu repartinlle os rapaces como cadrou.
Collín aquelas criaturas, que por certo pesaban bastante menos cas potras das nais, e lávenas como puiden, envolvinas nun farrapo e dinlle un destino.”

Despois tivo que ir facerlle o caldo as recen paridas, iso xa foi outra aventura.
Marchouse o galiñeiro coa machada na man, a metade das galiñas saíron voando a rente do fío, no medio dunha chuvia de plumas apañou algo polo aire, que tanto podía ser unha galiña vella coma un gato sarnoso,coitado, e despois de xurarlle que nunca mais deixaría preñada a muller algunha liquidou o becho limpamente.

Desplumou aquilo como puido, fixo o caldo de calquera maneira e votou dúas tazas.
Cando a miña avoa e a miña tía miraron aquel caldo cheo de plumas vomitaron as dúas a un tempo, ata niso andaban a pre.
Entre unhas cousas e outras aquela casa parecía que fora asaltada por unha horda de bárbaros postos de farlopa.


-Despois de facer de comadrona inda tiven que freghalo eu todo,¿que che parece miña migha? e nunca me aghradeceron nada esas lobas, fun un esclavo toda a vida -queixábase o meu avó- eran unhas nifrosas, o caldo tiven que papalo eu.

self

first of all
I have to make amends with myself

Duardo!

Sempre recordaren un viaxe que tiven que facer en autobús desde Lugo ata Vigo.
Aquilo foi unha performance en toda regla.

Fora as festas do San Froilán, recordo que apañen unha turca considerable e quedamos a durmir nun coche con 2 fulanos que acabábamos de coñecer a miña prima e mais eu.

Pasámo-la noite en vela, fumejando coma condenados, recordo que un deles contábanos a súa experiencia cun teléfono erótico ó que chamaba invariablemente.

-Eu chámolle alí e entón ponse toda melosa a falarme da miña pirola e tal e vou eu e díjolle asi: ¡Faime a mona!, e pártome o cú amigo, porque quédase apampanada de todo, entón vou eu e fájolle a mona.

Tamén tivemos unha disertación bastante amplia sobre Espinete e "Gordinflón", non sei porque non eramos capaces de recordar entre os 4 o nombre de Don Pimpón.

O caso, que pola mañán estabamos mais mamadas que pola noite, pero fumos quen de colle-lo autobús de volta.
Entón , estando xa acomodadas pra votar 1 soneca, miramos entrar pola porta do autobús a un fulano cunha borracheira de 4 pares de collóns, debía de ter uns 50 anos e non se tiña en pe case.
Balbuceoulle ó conductor aljo e sacou 2 billetes, cando xa pensabamos que estabamos ante unha representación humana do coma etílico, apareceu detrás del unha muller, que debia de ter 80 anos como pouco, que estaba todavía pior ca el.
Resultou ser a nai.

Pa chejar os asientos tropezaron en todo o que había, votoulles unha media hora boa chejar a eles.

-Duardo-decialle a nai- no me encuentro bien Duardo, no se que tengo.

Que iba ter, que estaba tajada a muerte.


-Mamá, eso fue que te cogió el frío cuando nos subimos a las barcas, ¿te acuerdas de las barcas mamá?

Buenísimo.
Entón murmuraban en baixo aljo imperceptible e a vella empezaba a roncar como 1 jabalí, de repente o tal Duardo levantábase e marchaba a sentarse atrás, ó lado duns gitanos que tampouco perdían detalle.

-Que hija de puta la vieja esta, no la aguanto, a ver si se muere de una puta vez.
-¡Ques tu madre pallo, como le vas desear la muerte a tu madre!

Ahí era cando a vella espertaba e miraba que o fillo non estaba.

-¡Duardo!¡Duardo!-gritaba ó tempo co conductor votaba unha mirada de reollo polo espello- ven con tu madre Duardo, ven con tu madre que me encuentro muy mal.

Toca o Duardo a xunto dela a darlle o pronóstico.

-Mamá, es la tensión, tienes la tensión baja mamá, seguramente por la altura a la que nos encontramos, ¿te das cuenta mamá?.
-Sientate aquí con tu madre.
-Sí mamá, ya me siento aquí.

Dalí a un pouco, outra vez o Duardo que lle escapa á vella.

-Yo es que la mato, la mato aquí mismo.
-Eso e de mal nasío-decianlle os gitanos que tronzaban coa risa.

O conductor taba xa medio mosca, subíalle o volumen a radio e tomaba as curvas a toda ostia, era coma cando ibamos de excursión no colegio.

Despois de varias representacións similares desta trama e de que o autobusero lles pedira amablemente polo micro que non fixeran barullo por favor, a vella espetou un grito descomunal.

-¡DUARDO, VEN CON TU MADRE, DUARDO...!

Ó autobús chiáronlle as rodas do frenazo que pejou, todo dios calado, levántase o conductor coa vena inchada na frente e dirígese como un misil á vella.

-¡Me cajo en dios señora, xa non llo repito mais, coma a volva escuitar outra ves zampoa do coche abaixo!

Silencio.

Entón a vella queda a mirar pro conductor con cara de pena e espétalle toda cheiña de razón.

-Señor, digame usted, ¿qué mal hay en que una madre quiera que su hijo viaje con ella en el autobús?

O conductor pasouse a man pola frente, suspirou, deu media volta e sentouse de novo.
Colleu aire, sacou un pitillo e puxo unha cinta de Raphael a todo tren pisando pedal ata Vigo sen parar.